Όλες αυτές τις ημέρες παρακολουθήσαμε και συνεχίζουμε να παρακολουθούμε στιγμές από το UTMB που μας έκοψαν την ανάσα! Νιώσαμε τη χαρά, την αγωνία, τον πόνο, το φόβο, το σκοτάδι, τα όνειρα, τους στόχους που πραγματοποιήθηκαν, τους στόχους που αναθεωρήθηκαν…
Νιώσαμε την αλληλεγγύη μεταξύ των αθλητών, τον συναγωνισμό, την σύμπνοια, τους συναισθηματικούς δεσμούς που δημιουργήθηκαν μεταξύ τους κάτω από το κοινό όραμα… τον τερματισμό! Νιώσαμε την αγωνία των συνοδών, των φίλων που περίμεναν στους σταθμούς.
Φανταστήκαμε τον πόνο, τη νύστα, την επιμονή στη διατήρηση των ανθρώπινων αισθήσεων παρόλη την εξαντλητική κόπωση.
Δηλώνοντας συμμετοχή στο θρυλικό UTMB γίνεσαι αυτομάτως αποδέκτης όχι μόνο της χαράς αλλά και των δυσκολιών που ένας τόσο απαιτητικός αγώνας μπορεί να επιφέρει.
Κι όμως το τόλμησες, βρίσκεσαι εκεί, στο σκοτάδι, στο κρύο, στη βροχή, στους παγωμένους λόφους αλλά το πιστεύεις…θα τα καταφέρεις! Ο πόνος έχει γίνει φίλος σου πια, τον έχεις αποδεχθεί, του χαμογελάς, του κλείνεις το μάτι και συνεχίζεις.
Η προσπάθεια μεγαλειώδης στην κατάκτηση του ονείρου! Τα κατάφερες ή όχι…το ταξίδι θα σε συντροφεύει για πάντα!
