Συμμετέχεις σε αγώνα Ultra Trail 80, 100+ χιλιομέτρων, ώσπου φτάνεις “βασανιστικά” στα μισά χιλιόμετρα της διαδρομής και τότε ακριβώς συνειδητοποιείς πως πρέπει να κάνεις άλλα τόσα χιλιόμετρα και άλλα τόσα υψομετρικά για να περάσεις την γραμμή του τερματισμού.
Ποια είναι η πρώτη σου αντίδραση σε αυτή τη σκέψη ;
- Προσεύχεσαι
- Κλαις γοερά
- Πίνεις κι άλλους υδατάνθρακες να ξεχάσεις…στην ανάγκη πίνεις κι ένα διπλό “μαγνήσιο” (άνευ πάγου) να ηρεμήσεις
- Στηρίζεσαι στο επόμενο δεντράκι, που θα βρεις μπροστά σου…και χτυπάς το κεφάλι σου.
- Εκφράζεσαι στα “γαλλικά” αν και κατ’ επιλογή σου βρίσκεσαι εκεί…δεν έχει σημασία όμως τώρα.
- Κλωτσάς την πέτρα που βρίσκεις μπροστά σου, προσεκτικά πάντα μην πετύχεις τον συναθλητή σου, χτυπάς νυχάκι…κλαις ξανά.
- Τραγουδάς παραδοσιακά της τάβλας, τα γνωστά κλέφτικα, που ταιριάζουν με το περιβάλλον, να περάσει η ώρα. Τοποθετείς και τα μπατόν στους ώμους σαν τον τσέλιγκα και ξεκουράζεσαι.
- Μετράς τα βήματά σου μέχρι τον επόμενο σταθμό, μετράς τους σταθμούς, τα δέντρα, τα σύννεφα, τα χορταράκια, τις πετρούλες one by one.
- Μοιράζεσαι τον πόνο σου με τους συναθλητές σου…αγκαλιάζεστε και κλαίτε παρέα.
- Σκεπάζεις με το μανίκι το ρολόι να μην το βλέπεις.
- Βγάζεις τη Σφυρίχτρα Ανάγκης και σφυρίζεις ρυθμικά.
- Τάζεις στον εαυτό σου πάστες, γλυκά, σιροπιαστά, μπάνιο στη θάλασσα, ύπνο δίχως αύριο για να συνεχίσεις.
- “Αντώνη αγάπη μου έλα πάρε με από εδώ”
- “Τι έχεις; Τίποτα…”
- Λες ψέματα στον εαυτό σου, ότι δεν θα το ξανακάνεις ποτεεεε, ποτέ ξανά τόσα χιλιόμετρα αλλά θα το ξανακάνεις και το ξέρεις…Σούζυ τρως…και ψεύδεσαι και τρως…χιλιόμετρα.
Με όποια δυσκολία κι αν έρθεις αντιμέτωπη…διασκέδασέ το, δεν έχεις κάθε μέρα την ευκαιρία να βρίσκεσαι σε ένα πανέμορφο δάσος, άσε τα χιλιόμετρα να κυλούν με χαμόγελο πάντα. Άλλωστε ότι κι αν περνάει από το μυαλό σου, ποτέ μα ποτέ δεν θα εγκαταλείψεις χωρίς να υπάρχει λόγος.
Ultra Fun Trail Runners