“Μερικοί άνθρωποι δεν κάνουν ποτέ τρέλες. Τι τρομακτική πρέπει να είναι η ζωή που ζουν”!!! (Charles Bukowski) Αν ψάχνετε για motivation..θα το βρείτε στην αγαπημένη μας φίλη Dragana, η οποία τόλμησε να βγει από τη ζώνη άνεσής της και τη ζεστασιά του κρεβατιού της, όπως τονίζει η ίδια και να συμμετέχει στο Tihio 250km. Συγχαρητήρια Dragana!
“Μερικοί άνθρωποι δεν κάνουν ποτέ τρέλες. Τι τρομακτική πρέπει να είναι η ζωή που ζουν”!!! (Charles Bukowski)
Ένα απογευματάκι αυτού του Οκτώβρη άνοιξα την πόρτα σε μια “σκηνή” άγνωστη, πρωτόγνωρη. Σε μια “θεατρική ”σκηνή πολλά υποσχόμενη – αφού ο γνωστός σκηνοθέτης ο Θωμάς Ρούμπας είχε στο παρελθόν και άλλες, επιτυχημένες παραστάσεις – όμως και άκρως απαιτητική και άλλο τόσο ιδιαιτέρως γοητευτική. Δεν ξέρω αν όλα αυτά πηγαίνουν μαζί, αυτό που γνωρίζω είναι ότι άνοιξα διάπλατα την είσοδο και με τόλμη πέρασα το κατώφλι…και δεν ήμουν μόνη. Ένας όμορφος θίασος ήμασταν αποτελούμενος από 16 υπάρξεις που κάτι έψαχναν…και άλλοι τόσοι και ακόμα πιο πολλοί πίσω από την σκηνή, βοηθώντας μας σε αυτή μας την αναζήτηση… Εξάλλου η ζωή μας χωρίς λίγο ρίσκο και μπόλικη δόση τρέλας δε θα είχε καμία μα καμία νοστιμιά 
Δε θα υποκριθώ ότι ήταν όλα μαγικά, μελετημένα από εμένα και εύκολα, μπα όχι! Αυτά άλλωστε συμβαίνουν μονάχα στα παραμύθια και εδώ δεν ήταν παραμύθι αλλά όλα πέρα για πέρα αληθινά. Ένας “αγώνας” ήταν που αν τον “έβλεπα” έτσι δεν θα ένοιωθα ποτέ την ευχαρίστηση της συμμετοχής μου…
Στενά, μα υπέροχα, μερικές φορές δύσβατα μονοπάτια, σκοτεινά περάσματα, κουρασμένες και παγωμένες ψυχές. Ανάμεσα σε αγκάθια, κουρελιασμένοι και πονεμένοι. Πρωταγωνιστές ήμασταν όλοι με τετράγωνη λογική αλλά ίσως εγκλωβισμένοι σε μια θολή ρουτίνα και υπέρμετρη αβεβαιότητα, που είπαμε να τολμήσουμε. Και ξέρετε γιατί;
Γιατί κανείς μας δεν επιζητούσε τον έπαινο, το βραβείο, το κύπελλο. Ελπίζω να μη λανθάνομαι αλλά κάτι άλλο ήταν το “ζητούμενο” και πιστεύω ότι το βρήκαμε ο καθένας με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Δεν γεμίζει η ψυχή μόνο με βραβεία και επαίνους, η ζωή μας δεν πρέπει να αποτελείται μόνο από ένα άψυχο έπιπλο στολισμένο με βραβεία, κύπελλα και μετάλλια. Η ψυχή πρέπει να τρέφεται και από ευτυχία συναισθηματική αλλιώς αντιδράει και αντιστέκεται με άγνωστη κατάληξη.
3 UltraSummits TihioRace 250km
Μια δοκιμασία, ένας αγώνας επιβίωσης με δείκτη δυσκολίας στο μέγιστο επιτρεπτό όριο πριν ο νους μας αρχίσει να συναντάει την παράνοια. Έπρεπε να βρούμε δύναμη μέσα από τους σιωπηλούς διαλόγους της νύχτας, να αγκαλιάσουμε τις αντοχές μας και να οπλισθούμε με όλη την ανθρώπινη υπομονή που χαρακτηρίζει όσους συμμετέχουν σε τέτοιες χρονοβόρες “αναζητήσεις”.
Σε αυτό το τοπίο, απόμακρο για άλλους, έτυχε και εγώ για αλλού να ξεκινήσω κι αλλού να βρεθώ…για ένα “ταξίδι” ανέμελο όπως το είχα. Τρομάρα μου! Τώρα το πως είχα φαντασθεί εγώ αυτά τα 250χλμ δεν μπορώ να καταλάβω 
Ήθελα να ξεβολευτώ, να βγω από το ζεστασιά του κρεβατιού μου και να υποφέρω, να ουρλιάξω από τον πόνο, να δοκιμάσω για άλλη μια φορά την “πίκρα” της μοναξιάς… Αναζήτηση, φυγή, ένταση, πορεία προς το άγνωστο, το διαφορετικό, το συναρπαστικό…
Ένα απογευματάκι του Οκτώβρη λοιπόν, μετά από αποχή αρκετών μηνών από αγώνες ultra και κοιτώντας κατάματα τον κόσμο αυτόν, οφείλω να ομολογήσω ότι τον αγάπησα ακόμα πιο πολύ. Μου είχε λείψει – αυτός ο κόσμος ο αληθινός. Ήθελα να βρεθώ για ώρες ατελείωτες στα ποτισμένα από τον ιδρώτα κούρασης του Λουκά και των παιδιών του μονοπάτια – προσπαθώντας να τακτοποιήσουν την σκήνη στην οποία θα παίζαμε. Έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό, ξέχασαν το είναι τους, μήνες τώρα αφιερώθηκαν σε εμάς, ήταν ο Ήλιος μας την ημέρα, το ΦΩΣ μας την νύκτα. Ήταν παντού, εκεί που ήμασταν βυθισμένοι στις σκέψεις μας, αναζητώντας τα μονοπάτια μέσα μας – τσουπ έβγαιναν μπροστά μας, δίνοντας μας το αόρατο χέρι τους…δεν χρειαζόντουσαν οι λέξεις – ένα βλέμμα αρκούσε…και ένα ζεστό χαμόγελο…ένα στοργικό χάδι…και αυτοί τα είχαν σε υπέρμετρο βαθμό…Δεν θα ξεχάσω, αλλά ούτε ο Τέλης και ο Γιάννης πιστεύω, φτάνοντας στο Επτάλοφο, κουρασμένοι, πεινασμένοι, νομίζοντας ότι υπάρχει έστω κάποιος πρόχειρος σταθμός με λίγο φαγητό, είχε περάσει το αυτοκίνητο της διοργάνωσης – δεν ξέρω αλήθεια πόσα χιλιόμετρα έκανε σε όλο τον αγώνα – και είχε σταματήσει δίπλα μας, θέλοντας να σιγουρευτούν τα παιδιά εάν ήμασταν καλά. Βλέποντας την απογοήτευση στα μάτια μας όταν μας είπαν ότι δεν υπάρχει μια ζεστή γωνιά να ξεκουραστούμε στην πλατεία, τρέχοντας, μετά από λίγα λεπτά, μας έφεραν αλουμινοκουβέρτες και λίγα snacks…Και κάτι τέτοιες στιγμές ήταν πολλές, πάρα πολλές…δεν ήμασταν μόνοι στην αυπνία μας…
Προσωπικά δεν έπαιξα στις τελευταίες πράξεις…όχι γιατί δεν το ήθελα…τα πόδια μου άντεχαν, ήθελαν ακόμα να μείνουν εκεί, δεν ήθελαν να κατέβουν από την σκηνή…άφησα κάποιους από τους υπόλοιπους του θιάσου να το κάνουν.
Εξάλλου η παράσταση θα επαναληφθεί…πρέπει γιατί το αξίζει. Τέτοιες παραστάσεις δεν χάνονται, ο κόσμος τιμάει πάντα το καλό, το μοναδικό, το ειλικρινές. Ο κόσμος καταλαβαίνει, νιώθει και εισπράττει – και εμείς που πήραμε μέρος στην φετινή, ολόκληρη παράσταση – την απεριόριστη αγάπη όλης την ομάδας. Κάποιες μικρές τεχνικές πινελιές ακόμα χρειάζονται για να γίνει ό,τι καλύτερο θα έχει να επιδείξει η χώρα στα ultras.
Έχω αφήσει μια εκκρεμότητα…Εύχομαι του χρόνου να μπορέσω να παίξω το ρόλο μου ως το τέλος…..ώσπου να πέσει η αυλαία!!!
