Αν προβληματίστηκες ποτέ για τα όριά σου, για την εσωτερική σου δύναμη να κατακτήσεις το ακατόρθωτο τότε η συνέντευξη-σταθμός της Φανής Κουσιπέτκου θα σε συνεπάρει. Από την πρώτη στιγμή που γνωρίσαμε την Φανή μείναμε έκθαμβοι από την αποφασιστικότητα και την τόλμη της να ζει πέραν των συνηθισμένων ορίων με άνεση κι ευελιξία, μία γυναίκα έμπνευση! Θα πρέπει να τονίσουμε πως είναι η μοναδική στην Ελλάδα εν ενεργεία γυναίκα εκπαιδεύτρια Ορειβασίας Αναρρίχησης και παράλληλα ιδιοκτήτρια της εταιρίας Υπαίθριων Δραστηριοτήτων Αλπικός Ρυθμός.
Βιογραφικό
Με υψηλού επιπέδου επαγγελματική και αθλητική κατάρτιση η Φανή είναι καθηγήτρια Φυσικής Αγωγής & Αθλητισμού με εξειδίκευση στις Υπαίθριες Δραστηριότητες και τα Αθλήματα Βουνού (Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης) και Κάτοχος Μεταπτυχιακού Διπλώματος πάνω στην Προπονητική στην αναρρίχηση. Επίσης, είναι η μοναδική εν ενεργεία Ελληνίδα Eκπαιδεύτρια Oρειβασίας της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ορειβασίας – Αναρρίχησης (ΕΟΟΑ), Προπονήτρια Αγωνιστικής Αναρρίχησης και Χαράκτης αγώνων αναρρίχησης. Είναι Εκπαιδεύτρια στην ειδικότητα του Συνοδού Βουνού σε ΔΙΕΚ της Δυτικής Μακεδονίας και διδάσκει στη Σχολή Προπονητών Αγωνιστικής Αναρρίχησης της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού.
Έχει πάρει μέρος σε πολλές ορειβατικές αποστολές σε μεγάλες οροσειρές του πλανήτη στα Ιμαλάϊα (Buni Zom 6.551m), τις Άνδεις (Aconcagua 6.962m), την Αφρική (Kilimanjaro 5.896m), τον Καύκασο (Elbrus 5.842m), τις Άλπεις (Mont Blanc 4.808m) και έχει σκαρφαλώσει διαδρομές χιονιού-πάγου-βράχου στα περισσότερα Ελληνικά βουνά καθώς και σε ορθοπλαγιές των Άλπεων, στους Δολομίτες, στο Arco, στην Κροατία, στην Ουαλία κ.α. Ως αθλήτρια αγωνιστικής αναρρίχησης έχει σκαρφαλώσει αναρριχητικές διαδρομές πολύ υψηλής τεχνικής δυσκολίας 8a/X- UIAA ενώ το 2016 εκπροσώπησε την Ελλάδα στην παγκόσμια αναρριχητική συνάντηση γυναικών αναρριχητριών ως απεσταλμένη της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ορειβασίας-Αναρρίχησης. Ταυτόχρονα, έχει ανοίξει πολλές καινούριες αναρριχητικές διαδρομές στη Δυτική Μακεδονία, στην Κρήτη και στην Κέρκυρα και έχει οργανώσει και εξοπλίσει ολόκληρα αναρριχητικά πεδία. Είναι ambassador της εταιρίας ορειβατικής και αθλητικής ένδυσης Kilpi Tested by North.
Φανή σε ευχαριστούμε θερμά για την παραχώρηση της πρώτης σου συνέντευξης στο Trail Girl, σου ευχόμαστε να κατακτήσεις τις πιο απαιτητικές ορθοπλαγιές & κορυφές των ονείρων σου!
“Από τα λίγα πράγματα που γνωρίζουμε για σένα είναι ότι είσαι γυμνάστρια με ειδικότητα τις Υπαίθριες Δραστηριότητες και μεταπτυχιακό πάνω στην προπονητική στην αναρρίχηση αλλά και εκπαιδεύτρια Ορειβασίας Αναρρίχησης της Ελληνικής Ομοσπονδίας (ΕΟΟΑ). Ποια είναι η καθημερινότητα μιας γυναίκας που ασχολείται με μία τόσο απαιτητική δραστηριότητα όπως η ορειβασία-αναρρίχηση;
Η καθημερινότητά μου δεν σας θα κρύψω ότι είναι δύσκολη, απαιτητική αλλά ταυτόχρονα είναι μαγική και γεμάτη προκλήσεις. Βρίσκομαι σε βουνά και πεδία σε όλη την Ελλάδα λόγω συνεχόμενων εκπαιδεύσεων, σχολών και ορειβατικών εξορμήσεων.
Γενικά, όταν πηγαίνω στο βουνό για δική μου τέρψη, τα πράγματα είναι απλά. Οι συνθήκες αλλάζουν πολύ και γίνονται αρκετά απαιτητικές όταν πηγαίνω σε οποιοδήποτε βουνό προετοιμάζοντας μια εξόρμηση για την οποία είναι απαραίτητο να δημιουργηθεί ένα σωστό πρόγραμμα αλλά και να εξασφαλιστούν υλικά για πολλά άτομα. Η ευθύνη που έχει κάποιος όντας υπεύθυνος εκπαιδευτής σε μια σχολή ορειβασίας, αναρρίχησης ή ως αρχηγός σε μια ορειβατική ανάβαση είναι τεράστια.
Πώς θα φτάσει ο κόσμος στο βουνό, πού θα κοιμηθεί, τι θα φάει, τι εξοπλισμό θα χρειαστεί, ποιο θα είναι το περιεχόμενο της εκπαίδευσης, πώς θα ανέβει με ασφάλεια στο βουνό, είτε περπατώντας είτε σκαρφαλώνοντας. Γι’ αυτό και οι ώρες προετοιμασίας πριν την υλοποίηση είναι πάρα πολλές. Συνήθως το αμάξι μου είναι γεμάτο μέχρι επάνω από υλικά ορειβασίας, αναρρίχησης και σκι.
Πάντα ξεκινώ με πολύ καλή διάθεση γι’ αυτό που έχω να κάνω στο πρόγραμμα αδιαφορώντας για την κούραση. Η μεγαλύτερη δυσκολία βρίσκεται στην προετοιμασία παρά στην υλοποίηση. Όταν φτάνει η ώρα της δράσης στα βουνά όμως, τα ξεχνάω όλα.
Με γεμίζει η επαφή με τη φύση, το περπάτημα, το σκαρφάλωμα στο βουνό, η μύηση των ανθρώπων στη ζωή του βουνού, η περιπέτεια, οι συνθήκες που πρέπει να αντιμετωπίσεις, οι ξαφνικές αλλαγές, τα θέματα που προκύπτουν προς επίλυση και οι αποφάσεις που καλείσαι να πάρεις. Η θέληση να συνεχίσεις χωρίς να υπολογίζεις την κούραση. Όλα αυτά για να τα πετύχεις, απαιτείται η συμμετοχή του σώματος, του μυαλού και της ψυχής. Και κάπως έτσι μέσα από όλο αυτό το τελετουργικό της μετάβασης που λένε και στην ανθρωπολογία, η καθημερινότητα από σκληρή και απαιτητική, γίνεται γοητευτική, τονωτική, γεμάτη νόημα, μαγική.
Πώς είναι να είσαι η μόνη εν ενεργεία γυναίκα εκπαιδεύτρια σε έναν άκρως ανδροκρατούμενο χώρο?
Μια γυναίκα στον χώρο αυτό είναι σαν μια μαύρη τελεία σε άσπρο φόντο. Με σιγουριά θα πω ότι μια γυναίκα για να πετύχει σ’ αυτόν τον χώρο, θα πρέπει να αποδείξει εκατό φορές περισσότερο σε σχέση με έναν άνδρα ότι αξίζει. Για έναν άνδρα είναι πιο απλά τα πράγματα, δεν θα πω πιο εύκολα. Ίσως και για την υπόλοιπη “ελληνική” κοινωνία, πιο αυτονόητα θα έλεγα. Έτσι η πορεία μου ως εδώ δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα όπως κάποιος θα μπορούσε να φανταστεί. Συνάντησα πολλά εμπόδια και “τρικλοποδιές” από ανθρώπους που δεν ήθελαν την εξέλιξή μου “ως γυναίκα”.
Με υπομονή και στωικότητα πολλές φορές αντιμετώπιζα τα διάφορα που προέκυπταν και η αλήθεια είναι ότι δεν με πτόησαν ποτέ.
Δεν είναι τυχαίο που υπάρχει αυτή τη στιγμή μόνο μια γυναίκα εκπαιδεύτρια ορειβασίας σε όλη την Ελλάδα. Είναι ένα φαινόμενο που ίσως θα έπρεπε να προκαλέσει προβληματισμούς. Ανάμεσα σε άλλα, ας αναφερθεί καταρχήν το γεγονός ότι κάποια θέματα που καλούμαστε να διαχειριστούμε οι γυναίκες λόγω φυσιολογίας, μας ανακόπτουν οτιδήποτε κάνουμε για τουλάχιστον 3 χρόνια. Μιλάω για την αποχή της γυναίκας λόγω εγκυμοσύνης, γέννας και θηλασμού. Μια γυναίκα, τα χρόνια που ανθίζει και καλείται να κάνει δράση για να προχωρήσει στις βαθμίδες εκπαίδευσης του βουνού, εκείνα τα χρόνια θα ζήσει και τη μαγεία του να φέρει ένα ή και περισσότερα παιδάκια σε αυτόν τον κόσμο. Όπως καταλαβαίνετε, πέρα από τα υπόλοιπα τιμήματα αυτού, η γυναίκα για κάποια σημαντικά χρόνια φεύγει από το παρασκήνιο ενώ ο άνδρας όχι. Η γυναίκα μένει πίσω και μετά από όλα αυτά (συν τα ταμπού της ελληνική κοινωνίας όταν είσαι μάνα) καλείται να συνεχίσει από εκεί που σταμάτησε σαν να μην έχει γίνει τίποτα. Άραγε πόσες μπορούν να συνεχίσουν με το ίδιο σθένος?
Ταπεινή μου άποψη είναι ότι, αν σε κάποια από αυτά τα άκρως σημαντικά που αντιμετωπίζουμε οι γυναίκες, δεν συζητηθούν και προβλεφθούν οι ανάλογες λύσεις σε κανονισμούς εκπαιδεύσεων για το βουνό με κάποιον τρόπο, η ποσόστωση μεταξύ ανδρών και γυναικών στο χώρο αυτό της εκπαίδευσης, θα συνεχίσει να παραμένει σε τέτοια επίπεδα. Εγώ, είχα την την εσωτερική δύναμη να ανακάμψω και να επανέλθω με όλο μου το είναι μετά τη γέννηση της κόρης μου αλλά είχα ταυτόχρονα και την τύχη να υποστηρίζομαι από το στενό μου οικογενειακό περιβάλλον.
Επιπλέον, ο ανδρικός πληθυσμός είμαι πεπεισμένη (όσο πλέον και να δείχνουν πολλοί άνδρες κατανόηση) ότι δεν μπορούν να κατανοήσουν απολύτως την φυσιολογία μιας γυναίκας. Θυμάμαι μια σχετική ιστορία που έχω βιώσει:
Είμαι στο εξωτερικό με επιλεγμένους αναρριχητές για να κάνουμε αναρριχητική δράση σε μεγάλες αναρριχητικές διαδρομές περιπέτειας. Καθώς τα επιλεγμένα μέλη της αποστολής ήμασταν κάτω των 30 χρονών, είχαμε και συνοδούς που ήταν πιο έμπειροι. Εγώ ήμουν η μόνη γυναίκα. Την πρώτη μέρα σκαρφαλώνω μια πολύ μεγάλη διαδρομή, η οποία κράτησε 18 ώρες. Φτάνουμε το βράδυ στο καταφύγιο εξαντλημένοι, εγώ αδιαθέτησα και ήμουν πολύ χάλια. Έτσι, είπα στον συνοδό ότι μόνο την επόμενη μέρα δυστυχώς δεν θα ήμουν σε θέση να σκαρφαλώσω. Η αντίδραση του με άφησε στήλη άλατος. Έκανε σε όλους την εξής ανακοίνωση:
« Η Φανή είναι ο αδύναμος κρίκος της ομάδας γιατί έχει περίοδο και δεν μπορεί να σκαρφαλώσει αύριο». Ήταν φυσικά μια απίστευτη εκδήλωση σεξισμού, που τότε δεν γνώριζα την λέξη.
Λες και εγώ χρησιμοποίησα τη γυναικεία μου φύση ως δικαιολογία για να μην σκαρφαλώσω! Ήταν κάτι πολύ απογοητευτικό όλο αυτό. Κάτι τέτοια περιστατικά, τα οποία δεν ήταν λίγα και φυσικά κανείς δεν έδινε την απαραίτητη προσοχή, οφείλω να ομολογήσω, με ενοχλούσαν βαθύτατα. Ήμουν σχεδόν πάντα η μόνη γυναίκα και δεν είχα ουσιαστική συμπαράσταση. Πάντα αντιμετώπιζα αυτές τις καταστάσεις νιώθοντας πολύ μόνη. Τώρα πλέον έχουν αλλάξει πολλά πράγματα σε σχέση με τη θέση της γυναίκας στο σύγχρονο κόσμο. Το ίδιο έχει συμβεί και στην ορειβασία και την αναρρίχηση. Ο πρώτος που ανοίγει το δρόμο «τρώει το κύμα» έτσι ώστε οι επόμενοι να βρουν το μονοπάτι ανοιχτό, έτσι συμβαίνει συνήθως.
Πες μας λίγα λόγια για τον Αλπικό Ρυθμό!
Πέρα από τις εκπαιδεύσεις που καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο κομμάτι του χρόνου μου, έχω μια εταιρεία υπαίθριων δραστηριοτήτων, τον Αλπικό Ρυθμό. Η ονομασία του προέρχεται από τον συνδυασμό των βουνών (Αλπικός) και της ρυθμικής γυμναστικής (Ρυθμός). Τις δύο μου μεγάλες λατρείες και τις δύο μου ειδικότητες ως γυμνάστρια.
Οργανώνω λοιπόν διασχίσεις σε διάφορα βουνά της χώρας, ορειβατικές, αναρριχητικές εξορμήσεις και events πρωτότυπα, καθώς αγαπώ την διαφορετικότητα. Μου αρέσει να συνδυάζω δραστηριότητες όπως για παράδειγμα την πρόσφατη διάσχιση του Γράμμου με προβολή στην ψηλότερη αλπική λίμνη “Γκιστόβα” της ταινίας “Ψυχή Βαθιά” του Βούλγαρη που πραγματεύεται τον εμφύλιο στο συγκεκριμένο βουνό και με διανυκτέρευση σε αντίσκηνα. Ένα άλλο παράδειγμα είναι η αναρριχητική εξόρμηση στα Μετέωρα σε συνδυασμό με yoga. Τώρα οργανώνω τη διάσχιση των Αγράφων σε συνδυασμό με thai massage, αναρρίχηση για υψοφοβικούς, πεζοπορία σε συνδυασμό με τους δρόμους του κρασιού κα. Τα καλοκαίρια διοργανώνω πολλές ορειβατικές εξορμήσεις στον Όλυμπο αλλά και σε πολλά άλλα βουνά της χώρας καθώς και camp περιπέτειας για παιδιά.
Μέσα από τον Αλπικό Ρυθμό, οργανώνουμε και υλοποιούμε με πολύ μεράκι, αγάπη, πρωτοτυπία και σχολαστικότητα εξορμήσεις, οι οποίες μένουν πάντα και σίγουρα αξέχαστες.
Βλέποντάς σε να κρέμεσαι στους βράχους των Μετεώρων, θα θέλαμε να ρωτήσουμε τι σημαίνει η ορειβασία-αναρρίχηση για σένα και τί σημαίνει για σένα σχοινοσυντροφιά;
Η ορειβασία και η αναρρίχηση είναι τρόπος ζωής. Έχω ταυτιστεί μ’ αυτό τον τρόπο ζωής μετά από τόσα χρόνια. Με συνεπήρε τόσο πολύ από τα 17 μου χρόνια, που έδωσα όλο μου τον εαυτό, επένδυσα τα όνειρά μου και τελικά στη ζωή μου όλα κινούνται γύρω από το βουνό. Το βουνό βρίσκεται μέσα μου και πλάι μου. Φαντάσου ότι για πολλά χρόνια, τα καλοκαίρια δεν πήγαινα θάλασσα, ούτε με τις φίλες μου διακοπές καθώς το καλοκαίρι ήταν η ευκαιρία μου να ταξιδέψω στις Άλπεις.
Για μένα η ορειβασία και η αναρρίχηση, είναι πολυδιάστατες δραστηριότητες. Έχεις να κάνεις με την πολυπλοκότητα των περιβαλλοντικών συνθηκών κάθε φορά, με τις απαιτήσεις του υψομέτρου, με τις συνεχόμενες σπαζοκεφαλιές που πρέπει να λύσεις στην αναρρίχηση ή σε εκτεθειμένα περάσματα. Είναι ένα συνεχόμενο challenge. Από μικρή με εξίταρε η περιπέτεια. Ακόμα και τώρα η περιπέτεια με συνεπαίρνει όταν είμαι στο βουνό. Οπότε, οι δραστηριότητες του βουνού έγιναν η προσωποποίηση των ονείρων μου.
Έπειτα, μετά από πάρα πολλές δύσκολες καταστάσεις που έχω ζήσει στο βουνό, έμαθα και κάτι ακόμα. Ίσως το πιο σημαντικό. Η διαχείριση δύσκολων καταστάσεων στο βουνό σε μαθαίνει να διαχειρίζεσαι καλύτερα τις δύσκολες καταστάσεις που προκύπτουν στην ζωή γενικότερα. Σου μαθαίνει να αποδέχεσαι τις καταστάσεις πιο γρήγορα και να συγκεντρώνεσαι στην επίλυση του προβλήματος κάθε φορά. Η ορειβασία και η αναρρίχηση έχουν διαμορφώσει εκ νέου τον χαρακτήρα μου προς το καλύτερο και είμαι ευγνώμων για αυτό.
Όσον αφορά στη σχοινοσυντροφιά, θα πω ότι το σχοινί είναι ομφάλιος λώρος. Είναι η «χειροπιαστή εμπιστοσύνη». Με τη σχοινοσυντροφιά εντριφείς πάνω στην εμπιστοσύνη. Την θεωρείς αυτονόητη βασικά. Η σχοινοσυντροφιά σου είναι οι συνοδοιπόροι σου στην περιπέτεια. Αυτά που ζεις με τη σχοινοσυντροφιά σου δεν τα ξεχνάς μάλλον ποτέ!
Πώς αισθάνεσαι όταν μυείς κι άλλους ανθρώπους στην ορειβασία;
Όταν εκπαιδεύω ανθρώπους στην ορειβασία και στην αναρρίχηση νιώθω ότι επιτελώ μια ιερή διαδικασία. Επιδίδομαι με όλο μου το είναι, στην διδασκαλία και πάντα προσπαθώ να βρίσκω έξυπνους τρόπους διδασκαλίας για να αγαπήσουν οι μαθητές μου ακόμη περισσότερο την διαδικασία. Θέλω να λαμβάνουν ολοκληρωμένη γνώση και τελειώνοντας τη σχολή να έχουν άποψη για όσα τυχόν τους συμβούν. Να κινούνται με ασφάλεια, να σέβονται και να αγαπούν το βουνό. Να μπορούν να είναι είτε ανεξάρτητοι αναρριχητές, είτε ανεξάρτητοι ορειβάτες. Αυτό είναι πολύ μεγάλη υπόθεση. Μέσα από την ιερή διαδικασία της εκπαίδευσης αντιλαμβάνομαι ότι πραγματικά μυώ κόσμο στο βουνό. Πολλές φορές αλλάζει όλη η ζωή ενός εκπαιδευόμενου. Αισθάνομαι τέτοια βαθιά ικανοποίηση γιατί ξέρω ότι τους σπρώχνω σε έναν κόσμο μαγικό, σε έναν κόσμο που θα τους τραβήξει μακριά από τα τετριμμένα προβλήματα της πόλης, σε έναν κόσμο που δεν θα έχουν την πολυτέλεια να αναλωθούν σε ασήμαντα θέματα.
Δεν είναι λίγες οι φορές που συγκινούμαι πάρα πολύ από περιγραφές ανθρώπων για αυτά που έζησαν στο βουνό. Ο τρόπος που το εκφράζουν κυριολεκτικά με συνεπαίρνει ζώντας ξανά και ξανά αυτό το όμορφο συναίσθημα της πρώτη φοράς που ανακαλύπτεις τη μαγεία του βουνού και των δραστηριοτήτων του. Θα σας μεταφέρω ένα μήνυμα που πήρα από μαθήτριά μου πριν κάποιες μέρες:
“Δεν το πιστεύω από πόσα συναισθήματα πλημμυρίζω μετά από κάθε βουνό! Ό,τι και να πω θα είναι λίγο! Σε ευχαριστώ για όλα, γιατί αυτό που προσφέρεις είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από σχολείο! Μαζί με το βιολογικό σου παιδί έχεις και άλλα τόσα και άλλα τόσα και μπράβο σου!”
Φοβάσαι; Ποιο ήταν μέχρι τώρα το πιο ριψοκίνδυνο πράγμα που έχεις κάνει;
Είναι η κλασική ερώτηση που όλοι ρωτάνε. Ο φόβος υπάρχει αλλά δεν έχει την πρώτη θέση μέσα μου. Αυτός που φοβάται συνέχεια δεν έχει τη γνώση, ούτε φυσικά και την εμπειρία. Ενώ σε κάποιον γνώστη και έμπειρο, ο φόβος μειώνεται γιατί έχει καλύτερο αυτοέλεγχο και διαχειρίζεται καλύτερα την κατάσταση. Φυσικά ο αυτοέλεγχος δεν έρχεται τυχαία. Έρχεται μετά από πολύχρονη εμπειρία και έχοντας αντιμετωπίσει πολλές δύσκολες καταστάσεις. Έχουν υπάρξει φορές που θα έπρεπε να έχω παραλύσει από τον φόβο αλλά με τον αυτοέλεγχο δεν τα χάνω σε δύσκολες καταστάσεις. Ίσα ίσα που συγκεντρώνομαι να βρω την λύση, το κουράγιο ή ό,τι άλλο χρειάζεται σε κάθε περίσταση.
Προσωπικά θεωρώ ότι υπάρχουν δυο πολύ γενικές κατηγορίες ανθρώπων που αναζητούν να κάνουν κάτι ριψοκίνδυνο. Η μία κατηγορία είναι αυτοί που θέλουν να κάνουν κάτι για να βγουν από το comfort zone και η άλλη κατηγορία είναι αυτοί που είναι εξαρτημένοι από την αδρεναλίνη, είναι adrenaline junkies. Πιστεύω ότι αν ανήκεις στην πρώτη περίπτωση (στην οποία και θεωρώ ότι ανήκω), οι πολύ ριψοκίνδυνες καταστάσεις τελικά έρχονται μετά από μια σειρά γεγονότων (συνήθως λαθών) που σε οδηγούν εκεί. Θα σας περιγράψω μια ιστορία για να καταλάβετε το συνδυασμό ριψοκινδυνότητας αλλά και αυτοελέγχου.
Είμαστε στα Μετέωρα σε μια αναρριχητική διαδρομή. Εγώ και ο σχοινοσύντροφός μου, πρώτη φορά σ’ εκείνη τη διαδρομή. Σε κοντινή διαδρομή βρισκόταν μια άλλη σχοινοσυντροφιά φίλων με την οποία είχαμε οπτικοακουστική επαφή. Εγώ θα πήγαινα όλη τη διαδρομή ως επικεφαλής. Φτάνουμε στο δεύτερο ρελέ (σημείο όπου ασφαλιζόμαστε και οι δύο και εκεί παραμένει ο ένας ασφαλίζοντας τον σχοινοσύντροφό του μέχρι να να φτάσει στο επόμενο ρελέ) και ξεκινάω για την τρίτη σχοινιά της διαδρομής. Ήξερα ότι η τρίτη σχοινιά ήταν περίπου 35 μέτρα και είχε μόνιμες δυο ασφάλειες έως το επόμενο ρελέ αλλά από εκεί που ήμουν με τον σχοινοσύντροφό μου δεν φαινόταν καμία. Ρώτησα λοιπόν την διπλανή σχοινοσυντροφιά που ήξεραν την διαδρομή. Με παρότρυναν να σκαρφαλώσω μέσα στο λούκι και μετά από πολλά μέτρα θα την έβλεπα. Ήταν όμως δυο τα λούκια. Και ενώ έπρεπε να πάρω το αριστερό, πήρα το δεξί, γιατί μου φάνηκε πιο λογικό. Είχα προχωρήσει 40 μέτρα πάνω από το προηγούμενο ρελέ και δεν είχα βρει καμία ασφάλεια. Αποφασίζω να ρωτήσω πάλι. « Ρε σύ έχω προχωρήσει 40 μέτρα και δεν έχω βρει ασφάλεια». Με κοιτάει ο επικεφαλής της άλλης σχοινοσυντροφιάς και μου φωνάζει “όχι, πού πήγες εκεί!! Έπρεπε να μπεις στο αριστερό λούκι. Βλέπω από εδώ που είμαι μια ασφάλεια κάποια μέτρα αριστερά σου και πιο κάτω”. Η απάντηση ήρθε σαν βέλος στην καρδιά μου. Κατάλαβα ότι τόσα μέτρα ήμουν εκτός διαδρομής και για να ξανάμπαινα στη διαδρομή έπρεπε να κινηθώ αριστερά κάνοντας αναρρίχηση προς τα πλάγια και κάτω, κινούμενη σε έναν γλυμμένο βράχο με απειροελάχιστα σαθρά πετραδάκια για πατήματα και πιασίματα. Με τον σχοινοσύντροφό μου είχα χάσει την οπτική επαφή και με το ζόρι ακούγαμε ο ένας τον άλλον. Σκέφτηκα να σκαρφαλώσω προς τα κάτω αλλά είχα περάσει και ένα αρνητικό πέρασμα, κάτι το οποίο θα δυσκόλευε πάρα πολύ την καταρρίχηση μου και μάλιστα σε βράχο που δεν είχε πατηθεί, δεν υπήρχε εκεί διαδρομή, που σήμαινε ότι υπήρχαν πολλά σαθρά βραχάκια. Επιπλέον ο σχοινοσύντροφός μου δεν με άκουγε και αυτό καθιστούσε τα πάντα ακόμα πιο δύσκολα. Εκείνη τη στιγμή που σκεφτόμουν τί ήταν καλύτερο να κάνω, άρχισε να ψιχαλίζει. Σε δευτερόλεπτα οι ψιχάλες έγιναν βροχή και έτσι βρέθηκα στη δύσκολη φάση ενός γλιστερού βράχου όπου αντιμετώπιζα εξαιτίας ενός μικρού λάθους μια επικείμενη πτώση 80 μέτρων, μια πτώση που θα κατέληγε στο έδαφος μιας και το δεύτερο ρελέ όπου ήταν ο σχοινοσύντροφός μου, ήταν στα περίπου 40 μέτρα από το έδαφος. Κανένα από τα δύο προηγούμενα σενάρια πλέον δεν ήταν εφικτά.
Και την επόμενη στιγμή βλέπω στα 15 περίπου μέτρα πιο πάνω από εκεί που βρισκόμουν μια σκουριασμένη αυτοσχέδια ασφάλεια με δύο τρύπες, που δεν υπήρχε λόγος να βρίσκεται εκεί. Δεν υπήρχε καμία διαδρομή από εκεί. Ήταν μόνη της στο πουθενά σε έναν κάθετο τοίχο. Ούτε και οι τοπικοί αναρριχητές δεν γνώριζαν για την ύπαρξή της. Η βροχή ολοένα και δυνάμωνε και εγώ αποφασίζω να πάω προς τα πάνω και να την φτάσω. Ήταν η πρώτη φορά που σε κάθε μου κίνηση μιλούσα φωναχτά στον εαυτό μου. “Έλα Φανή, πάμε!” Και ταυτόχρονα ένιωθα σίγουρη ότι δεν είχε έρθει η ώρα μου ακόμα. Πραγματικά το πίστευα. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ούτε μια στιγμή δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι θα πέσω. Το αίσθημα της αυτοσυντήρησης ήταν πολύ ψηλά, ο αυτοέλεγχος στα καλύτερά του και ο φόβος είχε μείνει στα μετόπισθεν. Άκουσα τον σχοινοσύντροφό μου να φωνάζει ότι έχω άλλα 5 μέτρα σχοινί. Με κινήσεις χειρουργικής ακρίβειας φτάνω στην ασφάλεια και με το που περνάω το σχοινί μου εκεί, αρχίζει καταρρακτώδης καταιγίδα και τα βράχια μετατρέπονται σε ποτάμια. Είχα δηλαδή χρόνο λίγων δευτερολέπτων μέχρι το νερό να με πετάξει έξω από τα βράχια και να γίνει το μοιραίο.
Με το μυαλό να μην είναι θολωμένο από τον φόβο και με φοβερό αυτοέλεγχο τελικά κατόρθωσα να πάρω τη σωστή απόφαση και να φτάσω εκεί που έπρεπε. Αν είχα επιλέξει να κάνω οτιδήποτε άλλο, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα τα είχα καταφέρει.
Ποια κορυφή ονειρεύεσαι να κατακτήσεις;
Ό,τι υπάρχει δυστυχώς. Και λέω δυστυχώς γιατί δε μου φτάνει μια ζωή. Δεν ονειρεύομαι μόνο κορυφές. Ονειρεύομαι ορθοπλαγιές για αναρρίχηση που δεν οδηγούν απαραίτητα σε μία κορυφή ενός βουνού αλλά στο τελείωμα της ορθοπλαγιάς.
Οι «εμπορικές» αποστολές στα πολύ γνωστά βουνά με πολύ κόσμο δεν είναι στις προτεραιότητές μου. Αυτό όμως που έχω κατά νου εδώ και χρόνια είναι να οργανώσω μια καθαρά γυναικεία ελληνική αποστολή σε κάποιο βουνό στο εξωτερικό απαρτιζόμενη με Ελληνίδες γυναίκες οι οποίες έχουν μεγάλη δράση και ιστορία στο χώρο της ορειβασίας. Ελπίζω σύντομα να πραγματοποιηθεί.
Γενικά θα επέλεγα αποστολές ή κορυφές που έχουν περιπέτεια. Δεν προτιμώ τις κορυφές που φτάνεις με απλό περπάτημα. Στο παιχνίδι πρέπει σίγουρα να υπάρχει τεχνική δυσκολία όπως για παράδειγμα αναρρίχηση για την κορυφή. Κάτι που να μη χρειάζεται απλά χρήματα, χρόνο, φυσική κατάσταση και διάθεση. Να χρειάζεται επιπλέον γνώση, τεχνική κατάρτιση και εμπειρία.
Για μένα μια από τις καλύτερες αποστολές που συμμετείχα ήταν μία εθνική αποστολή για αχαρτογράφητες και απάτητες κορυφές στα πακιστανικά Ιμαλάια, οι οποίες πέραν του υψομέτρου είχαν και τεχνική αναρριχητική δυσκολία τόσο στην πρόσβαση όσο και για την κορυφή. Εκεί η προσπάθεια έγινε καθαρά από τους συμμετέχοντες χωρίς οργανωμένο base camp από εταιρεία και τις ανέσεις του, χωρίς εξωτερική βοήθεια από ανθρώπους για φιξάρισμα σχοινιών, στήσιμο των ενδιάμεσων camp κλπ. Κάτι τέτοιο ετοιμάζω για το εγγύς μέλλον.
Ασχολείσαι και με το ορειβατικό σκι; Πες μας λίγα λόγια..
Ναι σαφώς και ασχολούμαι με το ορειβατικό σκι. Μεγάλωσα και σε μια πόλη με χιονοδρομικό κέντρο, τη Βίγλα Πισοδερίου, οπότε γενικώς το σκι ήταν και αυτό μέσα στην καθημερινότητα καθώς και μέσα στο παιχνίδι μας σαν πιτσιρίκια.
Το ορειβατικό σκι είναι βασικό εργαλείο για την κίνηση ενός ορειβάτη στο χειμερινό πεδίο και αυτό το κατανόησα πολύ γρήγορα από τα πρώτα χρόνια που ασχολήθηκα με το βουνό μιας και ταξίδευα πολύ συχνά στις Άλπεις είτε για σκι είτε για αναρρίχηση σε κάποιο χειμερινό λούκι όπου η πρόσβαση θα γινόταν σίγουρα με ορειβατικά σκι. Πλέον δε νοείται στο εξωτερικό ορειβάτης, αν δεν γνωρίζει από ορειβατικό σκι. Η κίνηση γίνεται πολύ πιο εύκολα και γρήγορα σε χειμερινό πεδίο με ορειβατικά σκι από ό,τι φυσικά με τα πόδια. Πρώτα από όλα δε βυθίζεσαι στο χιόνι. Και επιπλέον κατεβαίνεις άμεσα. Με αφορμή ότι μου αρέσει γενικά η περιπέτεια, το ορειβατικό σκι με κέρδισε σε σχέση με το σκέτο σκι κατάβασης σε πίστα του χιονοδρομικού γιατί είχα την αυτονομία να ανέβω όπου θέλω και να κατέβω από όπου θέλω σε απάτητες πλαγιές ή ανάμεσα από τα δέντρα χωρίς να με περιορίζει η ώρα που θα ανοίξει ή θα κλείσει το λιφτ ή αν έχουν πατήσει ή όχι την πίστα του οποιουδήποτε χιονοδρομικού.”
