Από τις Πανελλήνιες του 2012 στον Κλασικό Μαραθώνιο της Αθήνας του 2017, μια κατάθεση ψυχής από την Ιωάννα Χατζηραφαηλίδου! Ευχαριστούμε Ιωάννα!
“Με αφορμή τον Μαραθώνιο της Αθήνας που θα διεξαχθεί σε μία εβδομάδα αποφάσισα να γράψω αυτό το άρθρο για το οποίο προβληματίστηκα αρκετά αν και κατά πόσο αφορά το τρέξιμο. Τελικά, συνειδητοποίησα ότι χάρη σε μια μεγάλη «ατυχία» μου στις πανελλήνιες εξετάσεις του 2012 ξεκίνησα να τρέχω…
Καβάλα, Καλοκαίρι 2012
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή! Βρισκόμαστε στο καλοκαίρι του 2012: Μόλις 18 χρονών ενώ έκανα την προπόνησή μου στο τένις έλαβα τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Αυτών των εξετάσεων που για το παρόν μου ήταν το Α και το Ω μου. Ήταν ο μεγάλος μου στόχος! Ενώ μου ανακοινώνει τα αποτελέσματα η μητέρα μου κοκαλώνω, κάθομαι ασυναίσθητα στο πεζούλι…νιώθω το αίμα μου να παγώνει σε όλο μου το σώμα και ασυναίσθητα αρχίζω να τρέχω να ξεφύγω. Ήταν σύντομο αλλά συνάμα τονωτικό… Κάθομαι στα σκαλάκια στο γηπεδάκι της Καλαμίτσας και ξεσπάω σε κλάματα. Μετά από λίγο έρχεται η προπονήτριά μου, η οποία αφού με ηρεμεί λίγο την καθησυχάζω ότι θα είμαι καλά και φεύγει. Κάθομαι εκεί και αρχίζω να υπολογίζω αν περνάω στη Νομική Σχολή, στην οποία στόχευα. «Μμμ… δύσκολα… τουλάχιστον περνάω Φιλολογία Θεσσαλονίκης αλλά οριακά…». Απογοήτευση, θλίψη σα να περνάω ένα μικρό πένθος. Την επόμενη μέρα ο κύριος Θόδωρος στο τένις βλέποντάς με έτσι μου λέει « Έχασες μια μπαλιά σε ένα game δεν σημαίνει ότι έχασες το match! Ούτε καν ένα game!» Εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα ακριβώς να καταλάβω τι εννοούσε. Περνάνε οι μέρες κι εγώ σιγά σιγά έψαχνα να βρω μια διέξοδο από αυτήν την κατάστασή μου. Είχα απομονωθεί από παρέες και φίλους και είχα κλειστεί αρκετά στον εαυτό μου. Σε εκείνη την κρίσιμη στιγμή μπήκε στη ζωή μου το τρέξιμο. Αυτό με ηρεμούσε, με έκανε να αισθάνομαι δυνατή! Ότι μπορώ να καταφέρω πολλά ακόμα κι αν δεν πέτυχα στις πανελλήνιες, όπως περίμενα… Όλο το καλοκαίρι, λοιπόν, το ξυπνητήρι του κινητού μου ήταν ενεργοποιημένο στις 5:45. Ώρα που ο κάθε «φυσιολογικός» 18χρονος, που μόλις έχει περάσει στο πανεπιστήμιο, γυρνάει από την βραδινή του έξοδο. Αντίθετα εγώ 6:30 ήμουν ήδη στο γήπεδο και έτρεχα μαζί με δύο μεσήλικες κυρίους με τους οποίους λέγαμε μια τυπική «καλημέρα». «Ποιος ξέρει τι προβλήματα αντιμετωπίζουν κι αυτοί οι άνθρωποι και έρχονται τέτοια ώρα και τρέχουν!» Σκεφτόμουν.
Το καλοκαίρι μου, λοιπόν, κύλησε κάπως έτσι! Εγώ μες στην αμφιβολία για τον εαυτό μου και για το τι πήγε στραβά σε αυτές τις εξετάσεις να τρέχω κάθε μέρα 1μιση ώρα στο γηπεδάκι και μετά να παίζω τένις στο πλαίσιο της προπόνησης. Μη μπορώντας να βρω μια λογική εξήγηση αιτήθηκα να δω τα γραπτά μου. Αυτό που με ταλάνιζε ήταν αυτό των αρχαίων ελληνικών, καθώς, ενώ ήξερα ότι παρέδωσα ένα γραπτό άριστο, αξιολογήθηκε με 14,9…
Πεθελινό Σερρών, Νοέμβριος 2012
Φτάνει ο καιρός… ένα ΣΚ του Νοεμβρίου βρίσκομαι με την μητέρα και την γιαγιά μου στο χωριό της . Την επόμενη μέρα επρόκειτο να δω τα γραπτά μου και η ένταση, όπως καταλαβαίνετε, ήταν μεγάλη! Ανοίγω ξαφνικά την τηλεόραση και πέφτω στο κανάλι της ΕΡΤ που μεταδίδει απευθείας τον Κλασικό Μαραθώνιο της Αθήνας… «Πόση δύναμη έχουν αυτοί οι άνθρωποι μέσα τους!» συλλογίστηκα και είπα στη μητέρα μου « Μια μέρα θα είμαι κι εγώ ένας από αυτούς τους ανθρώπους!» Ήταν μια σιωπηλή υπόσχεση που ήξερα ότι θα εκπλήρωνα μια μέρα.
Την επόμενη ημέρα, αντικρύζοντας τα γραπτά μου βρίσκομαι αντιμέτωπη με μια πρωτόγνωρη αδικία, καθώς δύο θέματά μου στα αρχαία ελληνικά ενώ ήταν ολόσωστα, αξιολογήθηκαν με 0!!! Πανελλήνια πρωτιά! Δεν μπορείτε να πείτε!
Μόναχο 2017
Μεταπτυχιακή φοιτήτρια βυζαντινολογίας στο LMU του Μονάχου με υποτροφία. Παρόλη την ελλιπή μου προπόνηση-προετοιμασία κάνω εγγραφή στον επερχόμενο μαραθώνιο της Αθήνας. Το μόνο δεδομένο που είχα είναι ότι μπορώ να τρέξω τα 10 χλμ σε μια ώρα περίπου και ότι έχω κάνει μέχρι περίπου 27 χλμ σε ορεινούς αγώνες. Πίστευα όμως ότι θα μπορούσα να τα καταφέρω και να εκπληρώσω εκείνη την υπόσχεση του 2012… Είχα ήδη καταφέρει αρκετά με τις σπουδές μου άλλωστε. Υπήρχε μια σχετική σιγουριά για τον εαυτό μου.
Λίγες εβδομάδες πριν τον αγώνα μου αναθέτει ο Γερμανός καθηγητής μου μια απαιτητική εργασία-παρουσίαση για την εβδομάδα αμέσως μετά του αγώνα. Δυσανασχετώ, αλλά ξέρω, ότι θα τα βγάλω πέρα. Μελετάω σκληρά και πετάω για Αθήνα, ούσα σίγουρη ότι ήμουν πανέτοιμη για την παρουσίαση μετά.
Φτάνει η μέρα του αγώνα και μπαίνω στο λεωφορείο για τον Μαραθώνα μαζί με την αείμνηστη και πολύ αγαπημένη μου φίλη, Βάσω Εγγονοπούλου. Εγώ εξαιρετικά αγχωμένη και φοβισμένη για το άγνωστο ενώ εκείνη μες στην χαρά! «Αν θέλεις να πάρεις δύναμη ή να σε εμψυχώσω να με περιμένεις!». Αφού την ευχαρίστησα την ρώτησα πως είναι δυνατό να μην φοβάται! Εκείνη μου απάντησε αφοπλιστικά: «Σίγουρα δεν θα πονάει παραπάνω από την χημειοθεραπεία…»
Aφού φθάσαμε στο γήπεδο συναντήσαμε τον κύριο Γιώργο, τον άνθρωπο που με βοήθησε να κάνω μια υποτυπώδη προετοιμασία και με μύησε στον κόσμο του τρεξίματος! «Ήρθε η ώρα, Ιωάννα!» μου είπε και ξεκινήσαμε. Στα πρώτα 10 χλμ τρέχαμε πλάι πλάι με πολύ συντηρητικό ρυθμό. Ένιωθα πολύ καλά και ήθελα να ανοίξω. Έτσι, λοιπόν, έφυγα μπροστά και συνέχισα με έναν σταθερό ρυθμό μέχρι το 25 χλμ, όπου τα πρώτα σημάδια της κούρασης άρχισαν να εκδηλώνονται. Προσπαθούσα να σκέφτομαι τον στόχο μου, το Καλλιμάρμαρο Στάδιο! Έσφιξα τα δόντια μου και συνέχισα μέχρι το 30 χλμ, όπου άρχισαν οι μεγάλες κατηφόρες. Πίστευα ότι μετά τα πολλά χλμ ανηφόρας η κατηφόρα θα ήταν βάλσαμο για τα πόδια μου αλλά γελάστηκα… Κάθε βήμα γινόταν όλο και πιο δύσκολο, κάθε κίνηση ένιωθα να με διαλύει… Αυτό το υπέμεινα για 5 χλμ ακόμα, ώσπου ξαφνικά σταμάτησα στο κέντρο του δρόμου και άρχισαν να με πιάνουν τα κλάματα. Έβλεπα το «τείχος», για το οποίο μιλούσαν οι δρομείς, να ορθώνεται μπροστά μου… Όχι, όμως! Δεν γίνεται! Έχω έναν ΣΤΟΧΟ!!!! Μια ΥΠΟΣΧΕΣΗ! Μια μεγάλη ΔΕΣΜΕΥΣΗ με την 18χρονη Ιωάννα, που ευάλωτη εκείνη την Κυριακή πριν από 5 χρόνια παρακολουθούσε τους μαραθωνοδρόμους να τερματίζουν και οραματιζόταν ήδη τον δικό της τερματισμό! Μάζεψα, λοιπόν, τα κομμάτια μου και σκέφτηκα τους ανθρώπους μου… σκέφτηκα την αδερφή μου, που παρακολουθεί την προσπάθειά μου από την Γερμανία μέσω της εφαρμογής…τους γονείς μου που με περίμεναν στο Καλλιμάρμαρο υπομονετικά… Και τέλος, σκέφτηκα την γιαγιά μου, που καθηλωμένη πλέον στο κρεβάτι, μετά από ένα βαρύ εγκεφαλικό, παρακολουθούσε την ΕΡΤ και περίμενε τον τερματισμό μου. ΚΑΝΕΝΑ ΤΕΙΧΟΣ δεν θα ήταν αρκετά υψηλό και ισχυρό για να με αποτρέψει από το να τερματίσω… το θρακιώτικο πείσμα μου δεν θα το επέτρεπε αυτό… ακόμα κι αν χρειαζόταν να συρθώ μέχρι τον τερματισμό θα το έκανα γιατί ένιωθα ότι το ΟΦΕΙΛΑ στους ανθρώπους μου και περισσότερο στον ίδιο μου τον εαυτό. Τότε συνειδητοποιούσα, ότι μπορώ να καταφέρω πολλά περισσότερα από εκείνο το 14,9 σε εκείνο το μάθημα και ότι όλη μου η ζωή από την παιδική μου ηλικία ήταν συνυφασμένη με τον αθλητισμό! Αυτός ήταν ο κόσμος μου ανέκαθεν και όχι οι βραδινές έξοδοι στις οποίες διασκεδάζει η πλειονότητα των ανθρώπων στην ηλικία μου. Για τέτοιες στιγμές ένιωθα και νιώθω ότι είμαι γεννημένη!
Από τον ειρμό των σκέψεων με βγάζει η σκουντιά του κυρίου Γιώργου, ο οποίος μου λέει: « Πάμε, εμπρός λοιπόν, 5 χιλιομετράκια έμειναν!!» Αυτά τα 5 «χιλιομετράκια» μου φάνηκαν αδιανόητα δύσκολα καθώς υπέφερα από φρικτούς πόνους και αναγούλες. Όλα όμως έσβησαν μπροστά σε εκείνη την μαγική, την λυτρωτική κατηφορίτσα που οδηγεί στην είσοδο του σταδίου και στο μυαλό μου φαντάζει με την πύλη του Παραδείσου! Τότε, περνάνε από μπροστά μου όλες οι εικόνες: οι πανελλήνιες, οι βαθμοί, οι προπονητές μου, η αποφοίτησή μου από το Δ.Π.Θ., τα προγράμματα Erasmus στην Γερμανία, οι μεταπτυχιακές μου σπουδές στην Γερμανία, η γιαγιά μου… Όλα σαν από ταινία. Μπαίνοντας στο στάδιο γεμάτη χαρά σταματάω να κλαίω και γελάω με όλη μου την ψυχή! Ειδικά όταν ακούω τον πατέρα μου να με φωνάζει και να μου δίνει ένα στεφάνι αγριελιάς. Αφού το παίρνω τρέχω δίπλα στον κύριο Γιώργο και τερματίζουμε μαζί… ήμουν πλέον ΜΑΡΑΘΩΝΟΔΡΟΜΟΣ!!!!
Μόναχο (λίγες μέρες μετά)
Ο καθηγητής μου με συγχαίρει για την εξαιρετική παρουσίαση και μένει άφωνος μαζί με τους συμφοιτητές μου όταν τους ενημερώνω για το «επίτευγμά» μου. Χαμογελώντας τους αποχαιρετώ και φτάνοντας σπίτι βρίσκω στην είσοδο του δωματίου μου -στην φοιτητική εστία- ένα πόστερ με την φωτογραφία του τερματισμού μας με τον κύριο Γιώργο. Μου την έστειλε η αδερφή μου. Μπαίνοντας στο δωμάτιο κοντοστέκομαι και αφού την κοιτάζω μερικά δεύτερα, παίρνω κολλητική ταινία και την κολλάω δίπλα στο γραφείο μου. Από εκείνη την ημέρα, κάθε φορά που κοιτάζω εκείνη την εικόνα, υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι δεν υπάρχει κάτι το οποίο δεν μπορεί να πετύχει ο άνθρωπος αν το θέλει η ψυχή του…”
