“Νιώθω την παρουσία των ανθρώπων μου που κουβαλάω στην ψυχή και στην καρδιά μου! Εκεί δεν έχουν πεθάνει, δεν έχουν χαθεί ποτέ παρά παραμένουν εκεί και με συντροφεύουν σε κάθε στιγμή της ημέρας και της νύχτας. Κάτι σαν φύλακες-άγγελοι, των οποίων η παρουσία, μου είναι αισθητή όταν τρέχω. Είναι σα να βρίσκομαι σε άλλη διάσταση από άλλον κόσμο… και μετά τερματίζω! ” Μέσα από την αφήγηση της Ιωάννας Χατζηραφαηλίδου αθλήτριας της Iron Team, τερματίζουμε παρέα τον Αυθεντικό Μαραθώνιο Αθηνών, τον κλασσικό! Συγχαρητήρια Ιωάννα!
“ΚΛΑΣΣΙΚΟΣ ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ ΑΘΗΝΑΣ 2023
Στον δρόμο προς την εκκίνηση ενός ακόμα Μαραθωνίου. Στο λεωφορείο κάθομαι δίπλα με τον Χανιώτη φίλο μου, Ανδρέα και αναλογίζομαι ότι πρόκειται να τρέξω τον 5Κλασσικό Μαραθώνιο και 9ο μου συνολικά. Παρόλη την κούραση που νιώθω στα πόδια μου και την γενικότερη σωματική εξάντληση, αισθάνομαι ένα κύμα περηφάνιας και ενθουσιασμού να με κατακλύζει. Από τις σκέψεις μου με επαναφέρει ο Ανδρέας ρωτώντας με ποιον ρυθμό θα ακολουθήσω. Ξέρω ότι δεν είχε έρθει η μέρα για να σπάσω το ρεκόρ μου και να φτάσω τον στόχο μου για αυτό του απαντάω χαμογελώντας όπως θα απαντούσα και πριν τον πρώτο μου μαραθώνιο: «Θέλω απλά να τερματίσω και να το χαρώ!». Μετά από λίγο φτάνουμε στο στάδιο του Μαραθώνα. Όπως κάθε χρόνο, οι δρομείς μιλιούνια και τόσοι διαφορετικοί όλοι μεταξύ τους! Μοιράζονται όμως κάτι κοινό…την αγάπη τους για το τρέξιμο και τον ενθουσιασμό τους για την γιορτινή αυτή ημέρα του αθλητισμού!
Μετά το ζέσταμα πλησιάζει η ώρα της εκκίνησης του πρώτου μπλοκ. Πηγαίνω με χαρά και στέκομαι παραδίπλα ακούγοντας τον όρκο των Μαραθωνοδρόμων. Συγκίνηση και δέος! Βιαστικά οδεύω προς το μπλοκ μου. Η κούραση στα πόδια μου είναι μεγάλη και σκέφτομαι ότι ενδέχεται να μην καταφέρω να τερματίσω. Μετά υπολογίζω ότι πρέπει να συγκρατηθώ και να μην ανεβάσω τον ρυθμό μου παραπάνω απ’ όσο θα μπορεί το σώμα μου να αντέξει. Σε λίγο στέκομαι μαζί με τους συναθλητές του μπλοκ μου στην εκκίνηση. Κοιτάω ψηλά προς τον ουρανό και βλέποντας τα σύννεφα αναλογίζομαι την φίλη μου την Βάσω, η οποία θα ήθελε τόσο να είναι εδώ μαζί να τρέχει μαζί με όλους μας. Ένα δάκρυ τρέχει στο μάγουλό μου και ξαφνικά προβάλλει μια ηλιαχτίδα ήλιου. Η Βάσω είναι μαζί μου! Θα είναι δίπλα μου σε όλη την διαδρομή! Τώρα πια είμαι σίγουρη για τον τερματισμό μου! Αναθάρρησα αμέσως και ξεκίνησε ευθύς αμέσως μια καινούρια «μαραθώνια περιπέτειά» μου! Φυσικά, σε κάθε τέτοια «περιπέτεια» τα προβλήματα δεν αργούν πολύ να φανούν. Έτσι και σε εμένα από το 3οχλμ άρχισα να νιώθω έναν έντονο πόνο στον δεξιό μου αχίλλειο. Σφίγγω τα δόντια και προσπαθώ να στρέψω το μυαλό μου στο χαρούμενο πλήθος που ξύπνησε νωρίς για να προϋπαντήσει εμάς όλους τους Μαραθωνοδρόμους. Τους τρελούς αυτούς που έχουμε ξυπνήσει από τις 4:00 τα ξημερώματα και πήραμε τα λεωφορεία στις 6:30 για να βρεθούμε στην εκκίνηση αυτού του μεγάλου αθλητικού γεγονότος.
Tα χλμ λοιπόν κυλάνε ήρεμα και αμέριμνα. Σε αυτόν τον αγώνα δεν υπάρχει το άγχος της επίδοσης και το ρολόι το κοιτάω μόνο για να μην παρασυρθώ από τον ρυθμό και επιβαρύνω το πόδι μου παραπάνω. Διάφορες σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου. Άλλες απλοϊκές και ανούσιες, άλλες βαθιές, πνευματικές και ουσιαστικές. Αυτές οι τελευταίες είναι που μου δίνουν δύναμη να υπομένω την ενόχληση και να συνεχίζω.
Χωρίς να το καταλάβω φτάνω το 36 χλμ και στα δεξιά μου βλέπω έναν δρομέα πεσμένο ανάσκελα να του παρέχονται οι πρώτες βοήθειες. Κάνω τον σταυρό μου, ευγνωμονώ τον Θεό που μέχρι στιγμής όλα κύλησαν καλά για εμένα και προσεύχομαι να μην συνέβη κάτι σοβαρό στον άνθρωπο. Πόσο ευάλωτοι είμαστε οι άνθρωποι και πόσο προσεκτικοί πρέπει να είμαστε με την υγεία μας! Σωματική και ψυχολογική!
Λίγο παρακάτω βλέπω τον Νίκο, τον προπονητή της Nea Smyrni Running Team, της οποίας ήμουν μέλος όταν έμενα Αθήνα μερικά χρόνια πριν. Μες στην χαρά τον χαιρετάω και με χειροκροτεί μες στον ενθουσιασμό ,τονώνοντάς με και γεμίζοντάς με με συναισθήματα χαράς λίγο πριν την τελική ευθεία. Και τότε…. προβάλλει μπροστά μου εκείνη η πολυπόθητη κατηφορίτσα που τόσοι δρομείς πέρασαν πριν από μένα και πρόκειται ακόμα να περάσουν. Αρχίζω να γελάω και να δακρύζω ταυτόχρονα από χαρά. Ανοίγω τα χέρια μου και τρέχω με έντονο ρυθμό. Νιώθω την παρουσία των ανθρώπων μου που κουβαλάω στην ψυχή και στην καρδιά μου! Εκεί δεν έχουν πεθάνει, δεν έχουν χαθεί ποτέ παρά παραμένουν εκεί και με συντροφεύουν σε κάθε στιγμή της ημέρας και της νύχτας. Κάτι σαν φύλακες-άγγελοι, των οποίων η παρουσία, μου είναι αισθητή όταν τρέχω. Είναι σα να βρίσκομαι σε άλλη διάσταση από άλλον κόσμο… και μετά τερματίζω! Κλείνω το ρολόι μου και βλέπω τον χρόνο μου να είναι περίπου 15 λεπτά παρακάτω από τον καλύτερο χρόνο μου. Δεν με πειράζει καθόλου. Αντιθέτως κάνω τον σταυρό μου που με αξίωσε ο Θεός να τα καταφέρω ξανά με την βοήθειά Του, καθώς και την στρατιά την Αγγέλων του που είχε στείλει.
Βαδίζοντας προς το σημείο που απονέμονται τα μετάλλια ακούω την φωνή της φίλης μου της Αγγελικής από το Μόναχο. Είχε έρθει να με δει να τερματίζω. Αφού αγκαλιαστήκαμε βγήκαμε φωτογραφίες και φεύγοντας σκέφτηκα τι όμορφες αφορμές μάς δίνει ο αθλητισμός για να έρθουμε κοντά με τους ανθρώπους μας!”
