Φιλοξενούμε στο Trail Girl την αγαπημένη αθλήτρια Dragana Cejovic με το λαμπερό χαμόγελο, η οποία παρόλες τις δυσκολίες που συναντά, δεν σταματά να ονειρεύεται, να αντιμετωπίζει το κάθε εμπόδιο με θάρρος και αισιοδοξία και να προχωρά στην κατάκτηση της επόμενης κορυφής. Διαβάστε παρακάτω όλα όσα μας εξομολογήθηκε! Dragana σε ευχαριστούμε!
Γλυκιά μας Dragana, θα θέλαμε να μας συστηθείς!
Στην Ελλάδα βρέθηκα το μακρινό 1995, ερχόμενη από το Μαυροβούνιο, την πατρίδα μου σαν ερωτική μετανάστρια, γνωρίζοντας τον άνδρα μου, τον Κώστα. Μετά από 28 χρόνια νιώθω ότι η Ελλάδα είναι η δεύτερη πατρίδα μου πια. Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολο να προσαρμοστώ στο καινούργιο περιβάλλον, πιο πολύ λόγω της γλώσσας. Στην πατρίδα μου λέμε όταν δεν καταλαβαίνουμε κάτι “it’s Greek to me” (είναι Ελληνικά για μένα). Φανταστείτε πως μου φαινόταν στην αρχή η γλώσσα σας. Όμως, με την βοήθεια του Κώστα, άρχισα να μιλάω και σύντομα και να γράφω δειλά – δειλά. Ήξερα ότι μαθαίνοντας την γλώσσα η καθημερινότητα θα μου ήταν πιο εύκολη, όπως και η ανεύρεση εργασίας επίσης. Η δίψα μου για να μάθω ακόμα καλύτερα την πανέμορφη σας γλώσσα, και με παρότρυνση του Κώστα μου, με έκανε να αρπάξω την ευκαιρία και την δυνατότητα να εισαχθώ στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο, και έτσι, το 2007 με βρήκε στα θρανία του Πάντειου Πανεπιστήμιου, στο Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού.
Ήταν ένα δύσκολο στοίχημα για μένα, διότι παράλληλα με τις σπουδές, είχα να αντιμετωπίσω καθημερινά μεγάλες αποστάσεις και ένα ατελείωτο ωράριο της καινούργιας μου δουλειάς, στην οποία είχα προσληφθεί την ίδια εποχή. Το 2011, μετά από τέσσερα πραγματικά απαιτητικά και κουραστικά χρόνια το δύσκολο αυτό στοίχημα επετεύχθη, έχοντας δίπλα μου τον Κώστα μου πάντα, αλλά και τον Διευθυντή και τους συναδέλφους μου τότε.
Μπορεί η εργασία μου έκτοτε να μην έχει καμία απολύτως σχέση με το πτυχίο μου αυτό όμως αυτά τα τέσσερα χρόνια με βοήθησαν στην ομιλία και ιδιαίτερα στη γραφή των Ελληνικών, διότι όλες οι εξετάσεις ήταν γραπτές και προφορικές. Από το 1996 λοιπόν εργάζομαι ανελλιπώς στον ιδιωτικό τομέα, σε κατασκευαστικές κυρίως εταιρίες, μια αντίφαση δυστυχώς προς τα ενδιαφέροντά μου για τη φύση και για τα βουνά που τόσο με συγκινούν.
Πότε ξεκίνησες το ορεινό τρέξιμο; Ποιος ήταν ο 1ος αγώνας που έλαβες μέρος και ποιος αγώνας στην Ελλάδα είναι για σένα ορόσημο;
Τυχαία και χωρίς κάποιο συγκεκριμένο πλάνο θα μπορούσα να πω. Απολάμβανα τα βουνά πεζοπορικά και ορειβατικά έως τότε μη μπορώντας να φανταστώ ότι μια μέρα δίπλα στα ορειβατικά μου παπούτσια, θα έβρισκαν θέση και τα αντίστοιχα trail.
Θέλησα λοιπόν κάποια στιγμή να δοκιμάσω αυτά τα καινούργια μου trail παπούτσια (έχοντας τα βέβαια για ένα άλλο σκοπό για να ξεκουράζω τα πόδια μου από τα σκληρά ορειβατικά και μετά από τις πολύωρες περιπλανήσεις μου στα βουνά) και ταυτόχρονα να δω το πως είναι να απολαμβάνει κάποιος ένα βουνό τρεξιματικά.
Και έτσι μια Κυριακή του Μαΐου του 2015, βρέθηκα να τρέχω στα μονοπάτια του αγώνα Ελάφι στην όμορφη Βαρυμπόμπη. Μπορεί να μην είχα κάνει κανένα σπουδαίο χρόνο όμως το σίγουρο είναι ότι αυτός ο όμορφος αγώνας μου έχει μείνει αξέχαστος, όχι μόνο επειδή ήταν ο πρώτος μου αλλά επειδή ήταν ο αγώνας μετά από τον οποίον αγόρασα το δεύτερο μου ζευγάρι trail παπούτσια, κερδίζοντας στην κλήρωση, μετά τον τερματισμό ένα voucher για αγορά ενός τέτοιου ζευγαριού από ένα συγκεκριμένο αθλητικό κατάστημα.
Και αυτή ήταν μόνο ή αρχή του όμορφου αυτού ταξιδιού, στα πανέμορφα βουνά της Ελλάδας, γνωρίζοντας τα τώρα αφενός τρεξιματικά, και αφετέρου γνωρίζοντας τον ίδιο μου τον εαυτό ταυτόχρονα. Οι αγώνες αυτοί με έμαθαν πολλά, κάποιοι έχουν μείνει στην καρδιά μου, κάποιοι με έχουν πονέσει, κάποιοι με απογοήτευσαν, κάποιοι άλλοι με έκαναν να επιστρέψω σε αυτούς ξανά, κάποιοι να τους σβήσω από το αγωνιστικό μου καλεντάρι, σε κάποιους θα ήθελα να επιστρέψω, όμως δυστυχώς δεν υπάρχουν πια, όπως ο αγώνας στην Ζήρεια της αγαπημένης μου φίλης Ασημίνας, που ήταν το πρώτο μου βάπτισμα στα βαθιά!!!
Μου έμαθαν να ακούω το σώμα μου όταν αυτό στέλνει μηνύματα πόνου, όπως ο αγώνας στη μακρινή Ροδόπη, το ROC, όπου η εγκατάλειψη για πρώτη φορά, ήταν μονόδρομος, όπως όμως ήταν και αναμενόμενη η επιστροφή σε αυτόν τον ίδιο αγώνα την αμέσως επόμενη χρονιά. Το σίγουρο είναι, ότι τρέχοντας σε όλη την Ελλάδα σχεδόν, τα μάτια μου έχουν γεμίσει με απίστευτες εικόνες και η καρδιά μου με μοναδικά συναισθήματα. Αυτό το λέω εγώ ευλογία…
Tor De Geants, μια γλυκόπικρη εμπειρία για σένα…
Ναι, κάπως έτσι θα μπορούσα να κατονομάσω τις εμπειρίες που αποκόμισα από τις δυο μου αυτές συμμετοχές στο TOR, το 21 και το 22. Μια γλυκιά γεύση το 21 και μια πικρή το 22. Όντας αισιόδοξο άτομο, και βλέποντας πάντα το ποτήρι μισογεμάτο, από κάποιες τέτοιες “πικρές” εμπειρίες, κρατάω πάντα μόνο κάτι το θετικό, προσπαθώντας να διδάσκομαι από τα λάθη μου ή από κάποια απρόσμενα γεγονότα. Πιστεύω ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο, και ότι κάποια μελλοντική στιγμή τα εμπόδια, οι ατυχίες, ο πόνος, το δάκρυ, οι αμφιβολίες αποκτούν άλλο νόημα. Μερικές φορές τα πράγματα δεν κυλούν όπως θα θέλαμε όμως θα ακολουθήσουν και θα έλθουν σίγουρα καλύτερες στιγμές.
Ο αγώνας αυτός – το ταξίδι συναισθημάτων και της μεγάλης δοκιμασίας του σώματος και του νου θα έλεγα εγώ – είναι γεγονός ότι έχει μπει βαθιά στην καρδιά μου και οι ρίζες του έχουν εξαπλωθεί σε όλο μου το σώμα, σε κάθε μου κύτταρο. Ένα μοναδικό ταξίδι εξερεύνησης του ίδιου μου του εαυτού. Μια διαδρομή, που είχε να κάνει αποκλειστικά με τη διαχείριση της μοναξιάς μου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και που δυστυχώς το ’22, η διαχείριση αυτή δεν ήταν η πρέπουσα. Οι εικόνες από τον αγώνα αυτόν που φέρνω στο μυαλό μου, με κάνουν να χαμογελάω δακρύζοντας…
Το τελευταίο διάστημα ασχολείσαι με την ορειβασία. Τι ήταν αυτό που σε κέρδισε σε αυτή την ενασχόληση; Έχεις εγκαταλείψει το ορεινό τρέξιμο ή είναι ένα διάλειμμα για σένα;
Θα έλεγα πως έχει μπει μια άνω τελεία στο ορεινό τρέξιμο προς το παρόν, μετά τον πρόσφατο και δύσκολο τραυματισμό που είχα. Όχι ότι το σταμάτησα, απλά έδωσα προτεραιότητα στην παλιά και παντοτινή μεγάλη μου αγάπη, την ορειβασία, και ειδικά τη χειμερινή. Όποιοι με γνωρίζουν αρκετά, δεν τους κάνει εντύπωση που το τελευταίο διάστημα ασχολούμαι με χειμερινές αποδράσεις στα βουνά. Το βουνίσιο μικρόβιο είχε μπει μέσα μου από την μικρή μου ηλικία, ανακαλύπτοντας τις ομορφιές της πατρίδας μου περιπλανώμενη στα βουνά της με τον τότε Ορειβατικό Σύλλογο της πόλης μου. Μάλιστα, κάποια στιγμή, πρέπει να ήμουν περίπου 15 χρονών, βρέθηκα με τον Σύλλογο αυτόν στην Ελλάδα, στον Όλυμπο, παίρνοντας μια πρώτη γεύση από το Μυθικό αυτό Βουνό.
Πού να ‘ξερα ότι μία μέρα, μετά από αρκετά χρόνια, θα αγνάντευα την Ελλάδα από το πιο ψηλό σημείο της. Πού να ’ξερα τότε ότι ερχόμενη στην Ελλάδα, ένα παιδικό μου όνειρο, να βρεθώ στην Κατασκήνωση Βάσης του Everest,μετά από πολλά χρόνια θα έπαυε να είναι πια όνειρο. Πού να ξέραμε τότε πως η κοινή μας αγάπη για τις φωτογραφικές περιπλανήσεις στα πιο απομακρυσμένα μέρη της Ελλάδας, η επιθυμία μας να βρεθούμε στα βουνίσια μονοπάτια και τις κορυφές των βουνών, θα μας οδηγούσαν στα θρανία της Σχολής Χειμερινής Ορειβασίας του Base Camp του Παναγιώτη Κοτρωνάρου, το μακρινό 2013, από την οποία μυηθήκαμε στις ασφαλείς περιπλανήσεις στα χιονισμένα πεδία.
Λίγο αργότερα, η παρακολούθηση την ίδια χρονιά της Σχολής Αναρρίχησης Αρχαρίων του Παναγιώτη, ήταν ένα ακόμη βήμα για την πρώτη μου χειμερινή ανάβαση στην ψηλότερη κορυφή της Ελλάδας, τον Μύτικα του Ολύμπου πάλι με τον Παναγιώτη ενώ το “κερασάκι στην τούρτα” ήταν η πρώτη μου απόπειρα και η επιτυχημένη ανάβαση σε ένα ψηλό βουνό, τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς, στην ψηλότερη κορυφή των Άλπεων, το Mont Blanc, 4810m.
Κάποια άτομα έρχονται στην ζωή μας, βρίσκονται ξαφνικά στο μονοπάτι της ζωής μας και είναι θα έλεγα καρμικά. Αυτό συνέβη τόσο με τον Παναγιώτη Κοτρωνάρο όσο και τον Άκη Παρούση στο “ίδιο μονοπάτι” μερικά χρόνια αργότερα.
Με τον Παναγιώτη, που παρεμπιπτόντως ήταν ο αρχηγός της πρώτης και επιτυχημένης Ελληνικής αποστολής στην ψηλότερη κορυφή του κόσμου, το Everest, τo 2004, που μέσω των σχολών του λάτρεψα ακόμα περισσότερο το χειμερινό βουνό, και με την παρότρυνσή του, γνωρίζοντάς με και πιστεύοντας σε μένα, το 2014, βρέθηκα να απολαμβάνω την μαγική θέα από τα 6189m, της κορυφής Island Peak, του Νεπάλ, κάνοντας ένα ακόμα όνειρο να παίρνει σάρκα και οστά. Με τον Άκη από την άλλη πιστεύω ότι είχε έλθει η ώρα να ολοκληρωθεί το βουνίσιο παζλ.
Μαζί του ανακάλυψα άλλου είδους βουνίσιες ομορφιές, ξεπερνώντας κάποιους φόβους, και πιστεύοντας πιο πολύ στον εαυτό μου, άρχισα να δοκιμάζομαι σε νέα και διαφορετικά πεδία, ταξίδεψα και σκαρφάλωσα σε δύσκολες και απαιτητικές κορυφές τόσο στην Ελλάδα όσο και στις Άλπεις. Ένα κοινό ταξίδι μαζί του, που εύχομαι και ελπίζω να συνεχιστεί για ακόμα πολλά χρόνια.
Τι συναισθήματα σου προκαλεί το βουνό; Είναι η κορυφή αυτοσκοπός;
Τα βουνά με κάνουν να σιωπώ. Να δακρύζω από συγκίνηση. Αγναντεύοντας απ’ εκεί ψηλά τις γύρω κορυφές, που βγαίνουν μέσα από τα σύννεφα, μου προκαλούν δέος. Κάνουν τα καθημερινά μου προβλήματα να φαίνονται τόσο μικρά και ασήμαντα. Οι αρνητικές σκέψεις φεύγουν και η ψυχή αναζωογονείται. Με κάνουν να επιστρέφω σε αυτά, ξανά και ξανά.
Δεν είναι η κορυφή αυτοσκοπός, είναι η προσπάθεια να φτάσεις εκεί και η αίσθηση ότι το κατάφερες, ότι δεν λύγισες, δεν σταμάτησες…Όπως είπε ο Παναγιώτης “ψάχνουμε στα βουνά κάτι που δεν περιγράφεται, και που πάντως δεν μπορούμε να βρούμε στην καθημερινή ζωή. Πάμε εκεί για να κοιμηθούμε κάτω από τα αστέρια”.
Ο πρωτοπόρος Βρετανός ορειβάτης και εξερευνητής George Mallory σημειώνει: “ανεβαίνουμε για την αίσθηση της περιπέτειας που κρατάει ζωντανή την ψυχή του ανθρώπου”.
Όμως μην ξεχνάμε ότι η πρόκληση ανάβασης σε μια κορυφή κρύβει ανυπέρβλητους συχνά κινδύνους. Το βουνό θέλει τον σεβασμό μας.
Ανέφερες μια φράση του T.E. Lawrence πως οι άνθρωποι που ονειρεύονται την ημέρα είναι επικίνδυνοι γιατί τολμούν να κάνουν το όνειρο πραγματικότητα και το όνειρο γίνεται πραγματικότητα όταν ονειρευόμαστε με τα μάτια ανοιχτά. Τι ονειρεύεται η Dragana με τα μάτια ανοιχτά;
Ονειρεύομαι πάντα, τα όνειρα με κρατάνε ζωντανή, νιώθω ότι υπάρχω με αυτά, προσπαθώντας να τα εκπληρώσω. Πιστεύω ότι τα όνειρα είναι η ουσία της ζωής, σου βγάζουν στην επιφάνεια, κάπου από τα βάθη της ψυχής σου μια ανεξήγητη δύναμη, ένα πάθος να τα κάνεις πραγματικότητα και στο τέλος να βγεις νικητής.
Μπορεί κάποιες φορές να μην πραγματοποιηθούν, όμως μας έκαναν να τολμήσουμε, να προσπαθήσουμε, να ξεπεράσουμε εμπόδια, να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Τα όνειρα είναι η κινητήρια δύναμή μου, με κάνουν να χαμογελάω, να βλέπω τη ζωή πιο θετικά, με κάνουν να τολμώ να κάνω πράγματα, που πριν ίσως δεν φανταζόμουν πως θα τα έκανα. Τα όνειρα δεν έχουν ηλικία. “Τίποτα δεν συμβαίνει, αν πρώτα δεν ονειρευτούμε” είχε πει ο Carl Sandburg. Συνεχίζω να ονειρεύομαι λοιπόν, με ανοικτά μάτια, διότι δεν θέλω να χάσω το νόημα της ύπαρξής μου.
Αντώνης Συκάρης
Όπως ο Παναγιώτης και ο Άκης, βρέθηκε και ο Αντώνης στο μονοπάτι της ζωής μου, για λίγο δυστυχώς, σαν μια αστραπή, σαν ένα ουράνιο τόξο, αφήνοντας όμως ένα τόσο δυνατό αποτύπωμα. Κάποιες φορές δεν χρειάζεσαι να περνάς πολύ καιρό με κάποιον για να καταλάβεις ότι σας δένουν πολλά κοινά πράγματα, ίδιες ανησυχίες, η μεγάλη αγάπη για τα βουνά, την φύση, την ζωή. Γνωριστήκαμε σε μια απαιτητική (υψομετρικά) ανάβαση, που είχε διοργανώσει ο ίδιος, και εκεί μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω την ανθρώπινη πλευρά του Αντώνη.
Μου έλεγε για τα όνειρά του, για τους στόχους του, για την υπέροχη οικογένεια του, που ήταν ο κινητήριος μοχλός του και που είχα την τύχη να την γνωρίσω. Από αυτήν ρουφούσε το οξυγόνο του, αυτή του έδινε δύναμη να πετάει ψηλά προς τα όνειρά του.
Του εκμυστηρεύτηκα τα όνειρά μου, τους στόχους μου, με άκουγε με προσοχή, με ενθάρρυνε να προχωρώ σε αυτά, να μην φοβάμαι τα εμπόδια, να μην χάνω τις ευκαιρίες που θα εμφανιστούν μπροστά μου, να μην σταματώ να τα κυνηγάω…εξάλλου ήταν αυτό που έλεγε συνέχεια και ο ίδιος…μου λείπει…είπαμε τόσα λίγα, ήθελα ακόμα περισσότερα…ήθελε να κάνει τόσα…ξέρω ότι με προσέχει απ’ εκεί που είναι τώρα όταν βρίσκομαι στα δικά μας, βουνίσια μονοπάτια…έτσι ήταν ο Αντώνης, είχε έννοια τους άλλους πάντα…
Ποια είναι η αγαπημένη σου κορυφή και γιατί;
Δύσκολη ερώτηση και ακόμα πιο δύσκολη η απάντηση. Κάθε ανάβαση είναι μια νέα πρόκληση, κάθε κορυφή είναι διαφορετική, μπορεί να έχω ανέβει σε κάποιες πολλές φορές, όμως ποτέ δεν είναι ίδιες (ούτε και εγώ εξάλλου) και αυτή είναι και η ομορφιά του βουνού.
Μπορεί αυτές που με έχουν “ταλαιπωρήσει” στην ανάβαση, που με έχουν κουράσει, που με έκαναν να ξεπεράσω τους φόβους μου, που μου δημιούργησαν σκέψεις να τα παρατήσω, που οι καιρικές συνθήκες ήταν πολύ δύσκολες, να μου έχουν μείνει στην καρδιά και πάντα θα έχω την επιθυμία να γυρνάω σε αυτές. Παράξενη η φύση του ανθρώπου, δεν είναι;
Ποιο είναι το λαμπερό αστέρι, που σε εμπνέει να συνεχίζεις να προσπαθείς;
Φαντάζομαι ότι ξέρεις την απάντηση…ο Κώστας μου. Μόλις είδε αυτή την ερώτηση μου είπε “δεν θα πεις για μένα πάλι δεν είναι”; Ναι, θα πω όμως διότι αυτή είναι η αλήθεια. Το έχω πει σε πολλές δημόσιες αναρτήσεις μου επανειλημμένα. Χωρίς την δική του υποστήριξη πιστεύω ότι πολλά όνειρά μου θα είχαν μείνει απλά όνειρα, δεν θα τολμούσα να προσπαθήσω να τα “πιάσω”.
Πιστεύω ότι ο Κώστας με γνωρίζει καλύτερα από ότι εγώ τον εαυτό μου, γνωρίζει τι μπορώ να κάνω, έως που μπορώ να φτάσω. Είναι πάντα δίπλα μου, μπορεί όχι σωματικά, όμως αυτό μου φτάνει και με κάνει να προχωράω, να μην σταματάω την οποιαδήποτε προσπάθεια. “Ανεβαίνει” στα βουνά μαζί μου, “τρέχει” στα βουνίσια μονοπάτια, ξενυχτάει μαζί μου, αγχώνεται όταν δεν απαντάω στο τηλέφωνο ή όταν του τηλεφωνώ μέσα στην μαύρη νύκτα να τον ακούσω, ανησυχεί.
Και έχω τον καλύτερο προσωπικό φωτογράφο, δεν νομίζεις!!! Είναι σημαντικό να έχεις δίπλα σου έναν δικό σου άνθρωπο ο οποίος θα υποστηρίζει την κάθε “τρέλα” σου. Και εγώ είμαι τυχερή και ευλογημένη που απολαμβάνουμε τις τρέλες αυτές μαζί και εύχομαι για ακόμα πολλά χρόνια να συνεχίζουν να ομορφαίνουν την ζωή μας.
Λίγα λόγια για τα μελλοντικά σου σχέδια
Έχω πει και πιο πάνω, ότι η ζωή μου έχει περισσότερο ενδιαφέρον έχοντας κάποιους στόχους μπροστά μου, το κυνήγι στην εκπλήρωση τους, η προσπάθεια, ο γυρισμός σε αυτούς που δεν ολοκληρώθηκαν για κάποιο λόγο, όταν αυτό είναι εφικτό. Άρα, η επιστροφή μου στην κοιλάδα της Αόστα είναι μονόδρομος! Πάλι κάποιοι ίσως μείνουν άυπνοι και φέτος 😊
