“Το Dragons Trail είναι μια συλλογική προσπάθεια για να περάσει το μήνυμα της αναγκαιότητας να παραμείνει η Φύση αναλλοίωτη, παρθένα, ενάντια στα καταστροφικά έργα που σχεδιάζει άνθρωπος και ένας φόρος τιμής προς αυτά τα βουνά που τόσο αγαπάμε! ”
Μια διαδρομή 120 χιλιομέτρων που ενώνει τις 3 Αλπικές Δρακόλιμνες της Ηπείρου και περνά απ’ τις 3 ψηλότερες βουνοκορφές της βόρειας Πίνδου, Γράμμος – Σμόλικας – Τύμφη.
Ένα εγχείρημα για την προστασία του περιβάλλοντος, των Βουνών και των ποταμών της περιοχής που απειλούνται απο δεκάδες βιομηχανικές εγκαταστάσεις Υδροηλεκτρικών και Αιολικών Σταθμών.
Μια προσπάθεια που εστιάζει στην αρμονική συνύπαρξη μας με τη φύση και τα υπόλοιπα ζώα.
Σάββατο 10 Ιουνίου 2023 ανηφορίζουμε στις βορειοανατολικές πλαγιές του Γράμμου, λίγη ώρα πριν αποχαιρετήσαμε την ομάδα στην πλατεία του χωριού Γράμμουστα! Το “ Μονοπάτι των Δράκων “ έχει ξεκινήσει και μπροστά μας ξεδιπλώνεται μία περιπέτεια 120 χιλιομέτρων στα 3 υψηλότερα βουνά της Βόρειας Πίνδου.
Μας περιβάλλουν λουλούδια, βότανα, μανιτάρια, τρεχούμενα νερά, χιόνι και κορυφές άνω των 2400 μέτρων και εμείς θεατές αυτού του τοπίου κινούμενοι προς την Δρακόλιμνη και στη συνέχεια την κορυφή Τσούκα Πέτσικ 2520μ εκεί όπου ο Μάνος θα πάρει το μονοπάτι της επιστροφής στο χωριό και παρέα με τον Πάνο θα συνεχίζουμε για τις Αρρένες και τις λίμνη Μουτσάλια. Τρέχουμε στη κορυφογραμμή του βουνού και κάνουμε σαν παιδάκια που μόλις έχουν βγει για παιχνίδι, πετάμε πέτρες στους γκρεμούς και σκάμε στα γέλια παρατηρώντας το πόσο μακριά θα φτάσουν, βέβαια ακαριαία σκεφτόμαστε πως αν πέσουμε θα έχουμε την ίδια κατάληξη.
Μπροστά μας η κορυφή Περήφανο 2430μ την οποία σχεδιάζουμε να την περάσουμε για να αποφύγουμε μια επικίνδυνη τραβέρσα με χιόνι στην βορεινή πλευρά, στεκόμαστε μπροστά της και αποφασίζουμε πως μπορούμε να την διασχίσουμε καθώς και κάποιες ακόμη πριν την κορυφή Κιάφα 2400μ. Στη συνέχεια χάνουμε λίγο υψόμετρο και ακολουθούμε τον χωματόδρομο για να φτάσουμε από ένα δύσβατο μονοπάτι στην λίμνη Μουτσάλια και να συναντήσουμε τον Θέμη, τον Τάσο και τον Χρήστο τρώμε ζυμαρικά και γλυκά, γεμίζουμε νερά, αγκαλιάζουμε τα παιδιά και φεύγουμε. Στα επόμενα πέντε λεπτά ξεκινάει να βρέχει ήπια και το δάσος μοσχοβολάει, κατευθυνόμαστε πως το χωριό Δροσοπηγή και το μονοπάτι που ακολουθούμε υπάρχει μόνο στους χάρτες, συνεχίζουμε να λέμε αστεία, να χαμογελάμε και να νιώθουμε τυχεροί που ζούμε αυτές τις στιγμές!
Βρισκόμαστε πλέον στο τελευταίο κομμάτι πριν τον ποταμό Σαραντάπορο και μπορούμε να δούμε τα παιδιά που μας περιμένουν στο γεφύρι, φτάσαμε και τα πρόσωπα όλων μας λάμπουν από χαρά! Τρώμε όλες τις πατάτες που μας έχουν φέρει, μοιραζόμαστε κάποια από όσα έχουμε ζήσει ως τώρα, αποχαιρετάμε το crew και βουρ τον ασφάλτινο δρόμο για την Δροσοπηγή, συναντάμε δύο ανθρώπους μας ρωτάνε που πηγαίνουμε, απαντάμε στο Πάπιγκο και κοιτιούνται λοξά, ρωτάνε από που ερχόμαστε, λέμε από την Γράμμουστα, με απορία στα πρόσωπά τους μας εύχονται καλό δρόμο!
Έχουμε αφήσει το χωριό πίσω μας και ακολουθούμε χωματόδρομο που σιγά σιγά γίνεται μονοπάτι, αρχίζω να νιώθω την κούραση βρισκόμαστε στο 55ο χιλιόμετρο και η ώρα είναι περίπου 17:00 το απόγευμα, λέω στον Πάνο πως θα βάλω μουσική, μέσα μου λέει. Οι πατούσες μου αρχίζουν να πονάνε από το νερό που υπάρχει τόσες ώρες μέσα στα παπούτσια μου, αρχίζουμε να τραγουδάμε και να χορεύουμε κι έπειτα αυθόρμητες αγκαλιές συμβαίνουν, ταυτόχρονα σα μικροί εξερευνητές αναγνωρίζουμε μανιτάρια που συναντάμε και πριν το καταλάβουμε ο Πάνος τρέχει με μία τσάντα γεμάτη απ’ αυτά στο χέρι του 8 χιλιόμετρα πριν το Κεράσοβο. Η τελευταία κατηφόρα πριν το χωριό δοκιμάζει τα πόδια μας κι εγώ συχνά πυκνά αρχίζω να κλαίω, πλέον όλα τα συναισθήματα είναι πολύ έντονα και επιτέλους φτάνουμε.
Εκεί είναι η Δανάη , ο Τάσος και ο Χρήστος που θα πάρει την σκυτάλη από τον Πάνο. Ρωτάω, που είναι οι υπόλοιποι; Ψάχνουν το drone του Θέμη το οποίο είχε χάσει προσπαθώντας να τραβήξει κάποια πλάνα από ένα μικρό υδροηλεκτρικό. Το στομάχι μου αρχίζει να κλείνει, τρώω όσο μπορώ και αλλάζω κάλτσες, τα παιδιά μου λένε να μείνω λίγο να ξεκουραστώ αλλά επιλέγω να ξεκινήσω πριν πέσει το σκοτάδι. Έτσι όπως και πριν έναν περίπου χρόνο βρισκόμαστε να ανηφορίζουμε οι ίδιοι άνθρωποι σχεδόν την ίδια ώρα προς την Δρακόλιμνη του Σμόλικα, το σκοτάδι έχει πέσει για τα καλά και το σώμα μου νιώθει όλο και χειρότερα, πρέπει να φάω αλλά δεν μπορώ.
Ανάμεσα στα τεράστια μαυρόπευκα και ρόμπολα μέσα στη σιωπή αρχίζει το μυαλό μου ένα παιχνίδι αναμνήσεων, έχω ζήσει αρκετά σε αυτά τα βουνά και τώρα αρχίζω να τα θυμάμαι ένα ένα και συνεχίζω να κλαίω ανά διαστήματα! Το μονοπάτι πολύ ανηφορικό και ατελείωτο, ο χωροχρόνος είναι εντελώς διαφορετικός αυτές τις στιγμές. Φτάσαμε στη Δρακόλιμνη και κατευθείαν παίρνουμε το μονοπάτι για τις Πάδες, γνωρίζω την διαδρομή πολύ καλά και προσπαθώ να τρέξω γρήγορα γιατί ανυπομονώ να φτάσω για να φάω, να κάνω κάτι με τις πατούσες μου που όλο χειροτερεύουν και φυσικά να συναντήσω ξανά την ομάδα. Στην πλατεία είναι εκεί όλοι ξάγρυπνοι περιμένοντας εμάς, φτάσαμε και όλοι προσπαθούν να με φροντίσουν. Ο Πάνος μου κάνει τις πατούσες καινούργιες ενώ τρώω, οι υπόλοιποι με βοηθούν να αλλάξω ρούχα κι αρχίζω να νιώθω κάπως καλύτερα, ψυχολογικά κυρίως.
Η ώρα 00:30 και πρέπει να συνεχίσουμε, μπροστά μας μετά από 15 ασφάλτινα χιλιόμετρα που μοιραζόμαστε με τον Ερρίκο και τον Χρήστο περνάμε τον Αώο και ανηφορίζουμε, μπροστά μας το τοίχος της Τύμφης και εγώ στη πλατεία του Βρυσοχωρίου ένα τέταρτο μακριά από το σπίτι μου να αναρωτιέμαι τι πάω να κάνω έπειτα από 90 χιλιόμετρα και 19 ώρες συνεχούς κίνησης σε ένα αρκετά σκληρό πεδίο. Δεν το αναλύω πολύ, αποχαιρετάμε τα παιδιά που πλέον θα τα ξαναδούμε στον τερματισμό και συνεχίζουμε όπως είχαμε ξεκινήσει με τον Πάνο και τον Μάνο για να διασχίσουμε το τελευταίο και πιο δύσκολο βουνό απ’ τα τρία.
Μεταξύ μας υπάρχει φοβερή σύμπνοια, κατανόηση και σεβασμός, ούτε μια στιγμή παραφωνίας. Νιώθω τόσο όμορφα που έχω αυτά τα παιδιά δίπλα μου, τα οποία με προσέχουν και μου δίνουν ώθηση για να βρω δυνάμεις να συνεχίσω. Ξημέρωσε και είμαστε στη Στάνη Κάτσανου, αντικρίζουμε τα Μεγάλα Λιθάρια μία απίστευτα απότομη πλαγιά μας χωρίζει από το πλατό και με πολύ αργό ρυθμό καταφέρνω να την ανέβω. Το τοπίο που βλέπουμε απόκοσμο και καθηλωτικό, έχω βρεθεί τόσες φορές εκεί αλλά όπως νιώθω τώρα δεν έχω ξανανιώσει, μπροστά μας το Πέρασμα του Καρτερού (όσοι έχουν βρεθεί εκεί ξέρουν τι βλέπουν τα μάτια μας), το προσεγγίζουμε και ταυτόχρονα σχεδιάζουμε πως θα το ανέβουμε, πλέον πατάμε πάνω σε χιόνι.
Ο Μάνος μπροστά ανοίγει βήματα κι εμείς ακολουθούμε, το χαρακτηριστικό σε αυτό το σημείο ήταν πως για λίγο ξεχάσαμε τι έχει προηγηθεί, νιώθω πως το βουνό με βάζει σε μία δική του συχνότητα για να καταφέρω να ανέβω και πριν το καταλάβουμε βρισκόμαστε λίγα μέτρα πριν την έξοδο από το λούκι και σκαρφαλώνουμε για να αποφύγουμε το χιόνι που την εμποδίζει. Φανερά χαρούμενοι βγάζουμε κραυγές και δίχως σταματημό συνεχίζουμε, εδώ προπορεύομαι λίγο των παιδιών και μένω για κάποια λεπτά μόνος μου καθισμένος σε έναν βράχο, κοιτάω την Αστράκα και μέσα μου συμβαίνουν καταιγίδες οι οποίες εξωτερικεύονται με δάκρυα χαράς, πόνου, θλίψης, απελπισίας και ευγνωμοσύνης και για ακόμη μία φορά αναρωτιέμαι για ποιο λόγο το κάνω αυτό στον εαυτό μου.
Σηκώνομαι και συνεχίζω, τα παιδιά είναι κι αυτά εδώ και καταλαβαίνουν πως πλέον η κατάστασή μου δεν είναι πολύ καλή, έχω αδειάσει από ενέργεια, κινούμαι μηχανικά και κάθε φορά που κάθομαι είμαι έτοιμος να κοιμηθώ. Κινούμαστε σε φοβερά δύσβατο τερέν και κατευθυνόμαστε προς το οροπέδιο των λιμνών ενώ αριστερά μας αρκετά κοντά είναι η Γκαμήλα στην οποία αποφασίζω πως δεν έχω το κουράγιο να πάω, το μόνο που έχω στο μυαλό μου είναι το Πάπιγκο και όσους με περιμένουν εκεί.
Ανεβαίνουμε προς τη Δρακόλιμνη και βγάζω τα παπούτσια μου, συνεχίζω ξυπόλυτος για περίπου 500μ, νιώθω πως δεν έχω πλέον δυνάμεις να συνεχίσω, αρχίζω να σκάβω βαθιά μέσα μου και ζωντανεύω. Φτάσαμε, κάνουμε τον κύκλο και φεύγουμε, τρέχουμε γρήγορα στην κατηφόρα και μπροστά μας η ανηφόρα πριν το καταφύγιο, βρίσκομαι στα μισά της και βλέπω κάποιον να τρέχει προς το μέρος μας, είναι ο καλός φίλος Θοδωρής που φέτος δουλεύει στο καταφύγιο, με βλέπει που κλαίω, με αγκαλιάζει κι αρχίζει να κλαίει κι εκείνος, μου λέει πόσο σ αγαπώ Tuff Aκη μου και πόσο ζηλεύω την κούρασή σου (περίεργες στιγμές για να τις αποτυπώσεις σε ένα κείμενο).
Είμαστε στο καταφύγιο και κοιτάζω το Πάπιγκο μας χωρίζει μια κατηφόρα 8 χιλιομέτρων, αποχαιρετάμε τους φίλους μας και ξεκινάω να τρέχω πρώτος, αυτό κρατάει για πολύ λίγο, το σώμα μου δεν μπορεί να ακολουθήσει αυτό που λέει το μυαλό μου. Είμαι εντελώς άδειος από ενέργεια και κινούμαι στη κατηφόρα με 13 λεπτά/χλμ, τα μάτια μου κλείνουν από τη νύστα και τα πόδια μου υποφέρουν σε κάθε βήμα, με υπομονή τα παιδιά μένουν πίσω μου σιωπηλοί και εγώ βρίσκομαι αντιμέτωπος με τους δράκους μου, έχοντας χάσει την ηρεμία μου!
Λίγα μέτρα πριν το Μικρό Πάπιγκο ενώ ο καιρός έχει αρχίσει να κλείνει, συναντάμε το Θέμη, τον Κώστα και την Νικόλ, ήταν εκεί για να καταγράψουν τα τελευταία χιλιόμετρα, περνάμε το χωριό και ξεσπάει καταιγίδα, τρέχουμε και τριγύρω πέφτουν κεραυνοί. Από τον θυμό και τα νεύρα πλέον έχω γαληνέψει, η βροχή ξεπλένει ότι περιττό υπάρχει μέσα μου, κοιτάζω κάτω και το μόνο που βλέπω είναι πόδια να τρέχουν μέσα σε χειμάρρους και δεν σκέφτομαι τίποτα, νιώθω πως ούτε ο τερματισμός δεν έχει σημασία. Το μόνο που θέλω είναι να αγκαλιάσω όλους αυτούς που με περιμένουν στην πλατεία και να νιώσουμε όλοι μαζί πως καταφέραμε κάτι από κοινού. Τερματίζω και κλαίω με λυγμούς παίρνοντας αγκαλιά όποιον βλέπω μπροστά μου, 30 ώρες μετά την εκκίνηση διανύοντας 120χλμ με 7500μ θετική υψομετρική και 8000μ αρνητική να βρίσκομαι ξανά με τους ίδιους ανθρώπους, δίχως να μπορώ να συλλάβω τι έχει μεσολαβήσει!
Το Dragons Trail είναι μια συλλογική προσπάθεια για να περάσει το μήνυμα της αναγκαιότητας να παραμείνει η Φύση αναλλοίωτη, παρθένα, ενάντια στα καταστροφικά έργα που σχεδιάζει άνθρωπος και ένας φόρος τιμής προς αυτά τα βουνά που τόσο αγαπάμε!
Ραντεβού του χρόνου!!!!
Κινηματογραφική ομάδα: Θέμης, Μάνος, Γιώργος, Σταύρος, Κώστας
Ομάδα υποστήριξης: Τάσος, Μηνάς, Ερρίκος, Χρήστος, Παναγιώτης, Νικόλ, Δανάη
Φωτογραφία: Μάνος, Δανάη
Αθλητες: Θοδωρης, Παναγιώτης, Μάνος, Χρήστος , Ερρίκος
Υποστηρικτές: Αmino Animo, Bazakijuicebar, Emelia, Medina Greece
